<ยินดีต้อนรับสู่บริษัทข้อมูลการแต่งงาน> การแต่งงานจริงเป็นไปได้หรือไม่? [12]

ไม่มีใครที่จะรักเราได้ทุกคน

บริษัทที่ฉันทำสัญญาไว้เป็นระบบ 3 คนต่อ 1 ทีม

ผู้จัดการฝ่ายให้คำปรึกษาที่ให้คำปรึกษาและดูแลด้านจิตใจในระหว่างการทำสัญญา

หัวหน้าทีมที่เปรียบเทียบข้อมูลของสมาชิกจริงและค้นหาคู่ที่เหมาะสมให้ และตัวสมาชิกเอง

สิ่งที่ต้องจำไว้คือ ไม่ว่าบริการนี้จะจ่ายเงินเท่าไหร่ก็ตาม เนื่องจากเป็นงานที่คนทำ จึงไม่จำเป็นต้องทำให้กันรู้สึกไม่ดี

ท่าทีที่กดดันหรือไม่สุภาพนั้นเป็นลบ ไม่ว่าอย่างไรก็ตามจะไม่เป็นผลดีเลย

แต่ก็ไม่จำเป็นต้องอ่อนน้อมถ่อมตนจนเกินไปเช่นกัน รักษาศักดิ์ศรีและความมีน้ำใจก็เพียงพอแล้ว

ผ่านไปไม่กี่วัน กระบวนการทั้งหมดได้รับการอนุมัติ และการจับคู่ครั้งแรกก็มาถึง

นามสกุลและความสัมพันธ์ในครอบครัว อายุ ส่วนสูงและรูปร่าง บทนำสั้นๆ ที่ผู้สมัครเขียนเอง

ที่อยู่ปัจจุบันและสถานที่ทำงานจะแสดงเป็น 'เขต' เท่านั้นในข้อความที่ส่งมา

หัวหน้าทีมจับคู่จะแนะนำหลายๆ คนและถามว่ามีใครที่สนใจมากขึ้นหรือไม่

เมื่อทั้งสองฝ่ายตกลงที่จะพบกัน จึงนัดหมายวันเวลา

หากไม่มีสถานที่ที่ต้องการเป็นพิเศษโดยทั่วไปแล้ว บริษัทจะเลือกจากรายการ 'สถานที่ที่ดีสำหรับการพบกัน' ที่บริษัทมีอยู่

โปรไฟล์ที่เข้ามาตั้งแต่แรกนั้นดีเกินไป อาชีพก็ดี เงินเดือนก็สูง รู้สึกว่ามากเกินไป

ฉันจึงพูดอย่างตรงไปตรงมาว่ารู้สึกไม่สบายใจ ผู้จัดการฝ่ายให้คำปรึกษาก็พยายามโน้มน้าวและกระตุ้นฉันที่ลังเลอยู่

“โอ้ ไม่ต้องกังวลเลยค่ะ ไม่ควรคิดมากอย่างนั้น ต้องลองพบกันดูค่ะ ทำไมถึงปฏิเสธผู้ชายที่มีเงื่อนไขดีขนาดนี้ล่ะคะ”

เมื่อกำหนดวัน เวลา และสถานที่เรียบร้อยแล้ว ในวันนั้นก่อนเวลาสักพักเบอร์โทรศัพท์ของทั้งสองฝ่ายจะถูกเปิดเผย

โดยทั่วไปแล้วไม่ค่อยมีใครโทรมาก่อนเวลาเท่าไหร่ มักจะโทรแจ้งกันก่อนเวลาสักหน่อยว่าใครมาถึงก่อน

การพบกันครั้งแรกจะต้องเป็นร้านกาแฟเสมอ หากถูกใจก็ขอพบกันครั้งต่อไปเพื่อทานอาหารค่ำ

นั่นก็เป็นสิ่งที่ดีเพราะไม่ทำให้รู้สึกกดดัน

เนื่องจากคนที่เข้ามาไม่ใช่คนที่ไม่เชื่อในเรื่องการแต่งงานและมีความตั้งใจที่จะแต่งงานพร้อมแล้ว

จึงไม่จำเป็นต้องตรวจสอบอย่างระมัดระวัง จึงไม่มีอะไรแตกต่างจากการนัดพบแบบทั่วไปมากนัก

ผู้จัดการฝ่ายให้คำปรึกษาได้ขอร้องเรื่องหนึ่งคือ อย่าถามฝ่ายตรงข้ามว่า “ทำไมถึงมาลงทะเบียนที่นี่”

เพราะไม่ว่าอย่างไรก็ตามก็ตัดสินใจมาสมัครและใช้บริการเอง ถามเหตุผลแล้วก็ไม่มีประโยชน์อะไร

แต่กลับเป็นว่าผู้ชายส่วนใหญ่เป็นคนถามคำถามนี้ตั้งแต่แรก

หลังจากการนัดพบในวันรุ่งขึ้น หัวหน้าทีมจับคู่ของแต่ละคนจะโทรมา

“พบกันแล้วเป็นอย่างไรบ้าง สนใจที่จะพบกันต่อหรือไม่” ตรวจสอบความคิดเห็น

ชอบมาก เป็นคนดีแต่ไม่แน่ใจ ไม่ชอบเลย ไม่เลวอยากลองพบกันดูอีก เป็นต้น

หากเป็นไปในทางบวกก็จะให้เวลาในการพบกันต่อไป หากไม่ชัดเจนหรือเป็นลบก็จะหาคนใหม่ให้ทันที

หัวหน้าทีมจับคู่ที่รับผิดชอบฉันนั้นมีนิสัยแบบบุกเบิก ถ้าฝ่ายชายตอบสนองไม่ดี

“ผ่านไปเลยค่ะ แล้วไปเจอคนอื่นต่อดีกว่า ฉันจะหาคนอื่นมาแนะนำให้คุณนะคะ”

ปลูกฝังความคิดเชิงบวกให้กับตัวฉันเองว่าไม่ต้องสนใจปฏิกิริยาของอีกฝ่าย ไม่ต้องเสียเวลา รีบไปพบคนอื่นดีกว่า

แต่มีความเสี่ยงที่จะทำให้ไปมีคนอื่นหลายๆ คนในเวลาเดียวกัน

ถ้าบอกว่าไม่เลวอยากพบกันต่อ แต่ระหว่างนั้นก็แนะนำคนอื่นให้รู้จัก

ก็ปฏิเสธได้ แต่โดยส่วนใหญ่แล้วจะแนะนำให้ลองพบกันดู ฉันรู้สึกว่าส่วนนี้ยุ่งยากที่สุด

ยิ่งมีจำนวนครั้งที่จำกัดด้วยแล้ว ก็ยิ่งต้องรอบคอบและรู้สึกกดดัน

ในกรณีเช่นนั้นไม่จำเป็นต้องคิดมากเพียงลำพัง พูดคุยกับหัวหน้าทีมจับคู่ก็ได้

ถึงแม้ว่าจะพูดไปแล้วก็ตาม แต่ก็จะถูกเร่งรีบว่า “อย่าใช้เวลานานเกินไป”

มีข่าวลือว่าจะส่ง 'คนที่ดีที่สุด' ให้เป็นคนแรก

จากนั้นจะค่อยๆ ปรับระดับเพื่อให้ไม่พอใจแล้วชักชวนให้สมัครใหม่ แต่ฉันก็ไม่รู้สึกอย่างนั้น

คิดว่าถ้าจับคู่แบบคำนวณอย่างนั้น หัวหน้าทีมจับคู่คงปวดหัวตายไปก่อน

รู้สึกว่าแค่แนะนำคนที่คิดว่าเหมาะสมที่สุดในเวลานั้น

หัวหน้าทีมจับคู่พูดอย่างมั่นใจว่าจะได้เจอคนที่ดีเร็วๆ นี้ เชื่อฉันเถอะ

แต่การพบกันครั้งแรกและครั้งที่สอง ฝ่ายชายก็ไม่ได้ตอบสนองที่ดีนัก

“ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เนื้อคู่กันนะคะ ฉันจะหาคนอื่นให้ค่ะ”

พวกเขาสามารถแสดงออกได้อย่างหรูหราโดยไม่รู้สึกเสียหน้าที่ถูกปฏิเสธ

ในการใช้บริการของบริษัทจัดหาคู่ หากไม่อยากให้ความมั่นใจลดลง

ต้องยอมรับว่าโลกนี้มีคนเก่งและดีกว่าเราอีกมากมาย และไม่มีใครที่จะรักเราได้ทุกคน