<ยินดีต้อนรับสู่บริษัทข้อมูลการแต่งงาน> การแต่งงานที่แท้จริงเป็นไปได้หรือไม่? [13]

โควิด-19

วันที่ 20 มกราคม 2020 เกิดผู้ติดเชื้อไวรัสโคโรนาสายพันธุ์ใหม่รายแรกในเกาหลีใต้

ตอนนั้นฉันยังคิดว่ามันเป็นเรื่องไกลตัว และคิดว่าโซลคงจะปลอดภัยแน่ๆ จึงติดตามข่าวอยู่ตลอด

คนที่ฉันเจอเป็นครั้งที่สามในช่วงเวลานั้นเป็นผู้สอบบัญชีอายุมากกว่าฉัน 5 ปี

แม้ว่าฉันจะหวังว่าจะได้เจอกับผู้ชายที่ทำงานประจำธรรมดา แต่กลับมีผู้ชายที่ทำงานเป็นวิชาชีพมาจับคู่ด้วยตลอด

แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เราต่างพึงพอใจและให้คะแนนตอบรับที่ดี

ฉันรู้สึกคาดหวังและติดต่อพูดคุยกันเรื่อยๆ จนได้เจอกัน 4 ครั้ง แต่ปัญหาคือช่วงเวลาที่ห่างกันนานเกินไป

ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงที่ผู้สอบบัญชีทำงานหนักที่สุดของปี และโควิด-19 ก็ระบาดหนักขึ้นเรื่อยๆ

ฉันเองก็ทำงานหนักเช่นกันเพราะต้องรับมือกับสถานการณ์โควิด-19 ในบริษัท ดังนั้นฉันจึงคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้น เวลาที่เราเจอกันก็ทำกิจกรรมเดิมๆ ซ้ำๆ คือ กินข้าวแล้วก็ดื่มกาแฟ กินข้าวแล้วก็ดื่มกาแฟ

เราก็ส่งข้อความคุยกันเรื่องกิจวัตรประจำวันเล็กๆ น้อยๆ

ถึงแม้ว่าฉันจะพยายามแสดงความใส่ใจในวันวาเลนไทน์ด้วยการให้ช็อกโกแลตเล็กๆ น้อยๆ และแสดงออกทุกอย่างที่ควรจะแสดงแล้วก็ตาม...

แต่เขาก็ไม่ได้แสดงออกอะไรเลย ไม่เคยจับมือฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว และเวลาผ่านไปสองเดือนครึ่งแล้ว

โควิด-19 เปลี่ยนแปลงทุกอย่างไปอย่างรวดเร็ว

เราต้องใส่หน้ากากอนามัยในที่สาธารณะ และใช้เจลล้างมือบ่อยกว่าครีมทามือเสียอีก

งานแสดงต่างๆ ถูกยกเลิก และเทศกาลดอกไม้ก็ถูกยกเลิกเช่นกัน

ยิ่งเวลาผ่านไปฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่ว่าเราจะคุยอะไรกัน ก็มักจะจบลงด้วยประโยคที่ว่า “เพราะโควิด-19 เลยทำอะไรไม่ได้เลย”

ฉันเริ่มสงสัยว่าเขาอาจจะมองฉันเป็นแค่เพื่อนกินข้าวหรือเปล่า

เขาพูดว่า “ผมก็ชอบคุณนะ เลยคบกับคุณ” หรือ “แม่ผมรู้จักคุณแล้วใช่มั้ย?” พูดแบบลังเล

เขาทำให้ฉันรู้สึกกังวลและหวังลมๆ แล้งๆ

หัวหน้าทีมจับคู่บอกว่าเขาใช้เวลานานเกินไปแล้ว และให้ฉันรีบตัดสินใจจบความสัมพันธ์นี้ซะ

ในที่สุด ในช่วงกลางเดือนเมษายน ฉันก็ตัดสินใจถามเขาตรงๆ

“เราสองคนเป็นอะไรกันแน่?”

เขาตกใจมากที่ได้ยินคำถามนี้ เพราะไม่คาดคิดว่าฉันจะถาม เขาไม่ได้คบกับฉันมา 100 ชั่วโมงนะ

เขาไม่ได้กลัวว่าฉันจะชอบเขาจนเกินไปแล้วจะเข้าหาเขาเร็วเกินไปหรอกนะ

เขาบอกว่าเขาคิดว่าฉันเป็นคนดี แต่เขาก็ลังเลที่จะตัดสินใจในหลายๆ เรื่อง

เขายังบอกด้วยว่าเขาไม่รู้ว่าตัวเองจะทำให้ฉันเครียดขนาดนี้ และขอโทษที่ทำให้ฉันต้องพูดเรื่องแบบนี้

โธ่เอ้ย ใครจะไปคบกันแบบคลุมเครือเป็น 100 วันล่ะ

“เราไม่ได้เจอกันเพราะธุรกิจแล้วเกิดความรู้สึกดีต่อกัน และเราก็ไม่ได้เจอกันเพราะมีคนแนะนำ เราเจอกันเอง

มันไม่ใช่เรื่องที่ควรจะทำแบบนี้มาเกือบ 100 วันหรอกเหรอ?”

ฉันถามเขาว่าทำไมต้องลังเลขนาดนั้น เขาก็บอกว่าตอนนี้เขาตอบไม่ได้ ต้องคิดให้ดีก่อนแล้วค่อยบอกฉัน

ฉันก็คิดว่าตัวเองคงไม่ได้ยินคำตอบจากเขาอยู่แล้ว แต่พอคุยไปคุยมาก็เริ่มโมโห

แล้วสรุปว่าไงล่ะ?

หลังจากวันนั้น เขาก็หายไปเลย ไม่ติดต่อฉันอีกเลย

ฉันไม่รู้ว่าควรจะโทษโควิด-19 หรือโทษผู้ชายที่ชอบหนีปัญหาดี