วางแผนอนาคตสำหรับการใช้ชีวิตอยู่คนเดียว

“ฉันอยากตื่นขึ้นมาแล้วแต่งงาน”

ฉันได้ยินบทสนทนานี้จากกลุ่มผู้หญิงสี่คนอายุประมาณต้นสามสิบที่นั่งคุยกันที่โต๊ะข้างๆ ในร้านกาแฟ

“ใช่ ใช่ ฉันแค่ต้องการตื่นขึ้นมาแล้วมีสามีอยู่ข้างๆ”

“ฉันเบื่อที่จะไปออกเดทแบบจับคู่แล้ว ฉันเหนื่อยกับการแต่งตัวออกไป”

“ฉันมักจะลังเลใจที่จะยกเลิกนัดเพราะเหนื่อยกับการเตรียมตัว”

“ใช่ ใช่”

ฉันแอบฟังอยู่และอดขำไม่ได้ มันรู้สึกเหมือนกับว่าทุกคนคิดเหมือนกัน

ฉันรู้สึกแปลกใจที่คนแปลกหน้าที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉันรู้สึกเหมือนกัน

แม้จะเป็นเพียงความฝัน แต่ฉันก็มักจะคิดว่าฉันขอให้เกิดในยุคโชซอน

อย่างนั้นฉันคงไม่ต้องกังวลและจะได้แต่งงานตามที่บ้านจัดให้แล้วใช้ชีวิตธรรมดาๆ

แม้ว่าคนที่เคยดูดวงให้ฉันจะบอกว่า “ถ้าคุณเกิดในยุคโชซอน คุณคงจะแต่งตัวเป็นผู้ชายและถือดาบออกไปข้างนอก

คุณโชคดีที่เกิดในยุคนี้!” แต่ก็เถอะ

ฉันไปเที่ยวดูดอกทานตะวันคนเดียว ไปดูดอกซากุระคนเดียว และพยายามออกกำลังกาย

ฉันไม่อยากให้ความเศร้าโศกครอบงำร่างกายของฉัน

ฉันไปปีนเขา เดินไปตามเส้นทางธรรมชาติทุกเส้นทางที่หาเจอ

ฉันอ่านหนังสือมาก ดูหนังมาก และหลงใหลในการสร้างงานอดิเรกใหม่ๆ

และที่สำคัญที่สุดคือฉันเริ่มเรียนรู้การลงทุน

ฉันเริ่มคิดอย่างจริงจังว่าฉันจะทำงานในบริษัทนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่

ฉันเริ่มศึกษาว่าฉันควรลงทุนในด้านใด

มันเป็นปัญหาที่ฉันไม่สามารถเลื่อนออกไปได้อีกต่อไปแล้ว ฉันจะจัดการกับมันอย่างไร?

ฉันจะอยู่คนเดียวหรือจะอยู่กับพ่อแม่ที่แก่ชรา? ฉันอยากไปเที่ยวต่างประเทศปีละครั้ง

ถ้าพ่อแม่เสียชีวิต ฉันควรจะย้ายไปอยู่บ้านพักคนชราไหม?

ฉันเริ่มวางแผนอนาคตสำหรับการใช้ชีวิตอยู่คนเดียวอย่างจริงจัง