<ยินดีต้อนรับสู่บริษัทข้อมูลสมรส> การแต่งงานที่แท้จริงเป็นไปได้หรือไม่? [21]

เย็นวันจันทร์ 19.00 น.

โทรศัพท์จากหัวหน้าทีมแมตชิ่งที่ดูเหมือนจะคลายแค้นได้ก็ต่อเมื่อฉันแต่งงานแล้วนั้น มาบ่อยไม่ใช่ แต่ก็มาอย่างสม่ำเสมอ

ฉันรู้สึกว่าไม่ใช่แค่เพราะอยากได้โบนัส แต่ดูเหมือนจะมีความจริงใจอยู่บ้าง

ฉันกำลังรอจังหวะที่จะบอกให้เขาเลิกยุ่งกับเรื่องนี้เสียที

แต่แล้วก็มีการส่งโปรไฟล์ของผู้ชายคนหนึ่งมาให้ บอกว่าเจอคนดีๆ มาแนะนำให้รู้จัก

ที่อยู่ก็ไม่ไกลจากฉัน สูงกว่าฉัน และอายุห่างกันแค่ 2 ปี

เนื่องจากฉันมักจะถูกผู้ชายปฏิเสธบ่อยๆ เวลาที่อายุห่างกันไม่มากนัก

ฉันจึงตอบไปโดยที่ไม่คาดหวังอะไรมากว่า “ถ้าอีกฝ่ายตกลง ฉันก็จะไปเจอ”

แต่ปรากฏว่าอีกฝ่ายก็ตกลง แล้วก็ถามว่าจะนัดเจอกันเวลาไหน งงเลยล่ะ

“ช่วยเช็คดูหน่อยนะคะว่าวันจันทร์เย็นว่างไหม”

ฉันไม่อยากรอจนถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ อยากเจอเร็วๆ แล้วก็เคลียร์ไปเลยในช่วงต้นสัปดาห์

และแล้ววันจันทร์เย็น 19.00 น. ก็ได้นัดเจอกันที่ร้านกาแฟแถวฮงแด

ฤดูร้อนใกล้เข้ามา อากาศร้อนจัดขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งฝนตก ทำให้รู้สึกเย็นสบายขึ้น

ฉันแต่งหน้าอย่างตั้งใจ แล้วรีบออกจากงานทันที นั่งรถไฟใต้ดินไปยังสถานที่นัดพบ

ฉันไปถึงก่อนเวลา 15 นาที เปิดประตูร้านกาแฟเข้าไป ก็รู้สึกงงๆ เพราะมีลูกค้าแค่คนเดียว

ความเงียบสงบขนาดนี้ พนักงานร้านกาแฟคงได้ยินบทสนทนาของฉันทั้งหมดแน่ๆ ฉันรู้สึกเขินๆ

ฉันมองหาที่นั่งรอบๆ ภายในร้าน ก่อนจะเลือกนั่งโต๊ะมุมหนึ่งที่อยู่ด้านในสุด

และแล้วก็มีเสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นเกือบจะในทันที

“สวัสดีครับ~! ผม OOO ที่นัดไว้ครับ ร้านกาแฟเงียบมากเลยนะครับ

พอคุณมาถึงจะเห็นแค่ผมคนเดียวเท่านั้น หาง่ายแน่ๆ ค่อยๆ มาเลยนะครับ!”

อ้าว มาถึงแล้วเหรอ? ถ้าอย่างนั้น...

“อ๊ะ ฉันเพิ่งเข้ามาเหมือนกันค่ะ รู้สึกว่าจะรู้จักแล้วล่ะค่ะ”

ฉันรีบตอบกลับไป แล้วเก็บกระเป๋า เดินไปหาผู้ชายที่นั่งอยู่ใกล้หน้าต่าง

“สวัสดีค่ะ”

เราแนะนำตัวกัน และทักทายกัน

ความประทับใจแรกในช่วงเวลาสั้นๆ นั้นคือ ตาโตมาก ดูสะอาดสะอ้าน เรียบร้อย

เนื่องจากต้องใส่หน้ากากอนามัย จึงได้เห็นใบหน้ากันหลังจากที่สั่งเครื่องดื่มเสร็จแล้ว

ได้เห็นใบหน้ากันจริงๆ

เอาจริงๆ แล้ว หน้ากากอนามัยทำให้ฉันได้รู้ถึงความสำคัญของส่วนล่างของใบหน้าที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อน

ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าเกาหลีมีคนตาสวยๆ เยอะขนาดนี้

ดังนั้น เวลาที่ถอดหน้ากากออก ฉันจึงมักจะรู้สึกประหลาดใจหรือผิดหวังอยู่บ่อยๆ

อ่า ดูดีจังเลย แล้วก็ดูเด็กด้วย

ฉันยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว นี่ฉันได้เจอคนที่ประทับใจตั้งแต่แรกเห็นนานแค่ไหนแล้ว!

เขาไม่ได้ถามคำถามที่ไม่สุภาพหรือคำถามแปลกๆ เลย แค่คุยกันก็รู้สึกสนุกแล้ว

คุยเรื่องกีฬาที่แต่ละคนเล่น เรื่องที่สนใจในเวลาว่าง เรื่องสถานที่ท่องเที่ยวที่ไปมา

เรื่องที่ทำงาน อาหารที่ชอบ

มีทั้งงานอดิเรกและแนวโน้มที่คล้ายคลึงกัน คิดคล้ายๆ กันหรือเปล่า?

ระหว่างที่คุยกันอย่างสนุกสนานเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ มากมาย ถ้าเขาไม่ถามว่าฉันหิวหรือยัง

ฉันคงไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปนานขนาดไหน

ดันไปกินข้าวอิ่มท้องแล้วออกจากบ้านซะงั้น

สุดท้ายก็ไม่ได้กินข้าวด้วยกัน แต่ก็ได้นัดกันไว้ครั้งหน้า คุยกันยาวนานกว่า 2 ชั่วโมงครึ่ง ก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน

ฉันตื่นเต้นมาก ส่งข้อความหาเพื่อนระหว่างทางกลับบ้าน

“ฉันไปเดทมาแล้วนะ แล้วก็เจอคนที่ถูกใจด้วย! รสนิยมคล้ายๆ กัน รู้สึกดีๆ ด้วย”

“โอ้โห”

“เจอกัน 19.00 น. คุยกันมาจนถึงตอนนี้”

“มันยากมากเลยนะที่จะเจอคนที่ถูกใจ!! รู้สึกดีจัง!!”

“เขาถามว่าฉันจะให้เขาแอดไลน์ไหม ฉันก็บอกว่าได้ค่ะ ก่อนอื่นเลยฉันรู้สึกว่าเขาเองก็ชอบฉันเหมือนกัน

ดูสุภาพ แล้วก็ใจเย็น ฉันชอบเขาจริงๆ นี่ฉันต้องปล่อยวางก่อนถึงจะได้อะไรดีๆ หรือเปล่าเนี่ย?

ฉันไม่คาดหวังอะไรเลยจริงๆ นึกว่าจะได้แค่ดื่มกาแฟสักชั่วโมงนึง”

“ใช่ ฉันก็เป็นเหมือนกัน”

“เหมือนจะเริ่มมีความสัมพันธ์แบบหวานๆ แล้วล่ะ ไม่ว่าจะลงเอยยังไง ความสัมพันธ์แบบหวานๆ ก็ดีเสมอ”

“เป็นพลังงานให้ชีวิตเลยนะ รู้จักมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็ขอให้เป็นคนดีๆ ด้วย!!”

ฉันดีใจมากที่ได้รับข้อความถามไถ่ว่าถึงบ้านปลอดภัยหรือยัง แต่ก็พยายามทำใจให้สงบ

เพราะมันอาจจะเป็นการถามไถ่ตามมารยาทก็ได้ เคยเจอแบบนี้มาเยอะแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้นระหว่างทางไปทำงาน เขาก็ส่งข้อความมา แล้วก็ขอเดทต่อ

ช่วงพักเที่ยงและหลังเลิกงาน เขาก็ไม่ลืมที่จะทักทายถามสารทุกข์สุขดิบอยู่เสมอ

ในที่สุด ความสัมพันธ์แบบหวานๆ ก็เริ่มต้นขึ้นแล้ว