เย็นวันจันทร์ 19:00 น.

การติดต่อจากหัวหน้าทีมแมตชิ่งที่ดูเหมือนจะหายใจได้ก็ต่อเมื่อฉันแต่งงานแล้วนั้น มาบ่อยไม่บ่อย แต่ก็สม่ำเสมอ

ฉันรู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่เพราะแรงจูงใจ แต่เป็นความจริงใจมากกว่าที่จะใกล้เคียงกับการมาถึง

ฉันกำลังมองหาจังหวะที่จะบอกว่าถึงเวลาที่เธอจะต้องเลิกเล่นพนันแล้ว

แต่หลังจากผ่านไปนาน เธอก็ส่งโปรไฟล์มาพร้อมกับข้อความว่าเธอจะแนะนำคนดีๆ ให้รู้จัก

ที่อยู่ก็ไม่ไกลกัน สูงกว่าฉัน และต่างกันแค่ 2 ปี

ฉันมักจะถูกปฏิเสธจากผู้ชายหลายๆ คนที่ต่างกันไม่มาก

ฉันไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก ฉันตอบไปว่า “ถ้าฝ่ายตรงข้ามยอมรับ ฉันก็จะลองเจอกัน”

ฝ่ายตรงข้ามก็ตกลงด้วย และถามเวลาที่นัดพบ แปลกใจไหม?

"โปรดตรวจสอบว่าคุณว่างในเย็นวันจันทร์"

ฉันไม่อยากรอจนถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ ฉันคิดว่าฉันควรพบและสรุปเรื่องนี้ในต้นสัปดาห์

ดังนั้นเย็นวันจันทร์ 19:00 น. จึงนัดเจอกันที่ร้านกาแฟใกล้ๆ ฮงแด

ฤดูร้อนกำลังใกล้เข้ามา อากาศร้อนจัดในช่วงแรกของฤดูร้อน แต่ฝนตกทำให้รู้สึกเย็นสบาย

ฉันแต่งหน้าอย่างตั้งใจ หลังเลิกงานฉันขึ้นรถไฟใต้ดินและมุ่งหน้าไปยังสถานที่นัดพบ

ฉันมาถึงก่อนเวลา 15 นาที เปิดประตูร้านกาแฟเข้าไป ฉันตกใจเพราะมีลูกค้าเพียงคนเดียว

ความเงียบสงบในระดับนี้ทำให้รู้สึกอึดอัด เพราะพนักงานร้านกาแฟอาจได้ยินบทสนทนา

ฉันมองไปรอบๆ ภายในเพื่อหาที่นั่ง ฉันเลือกโต๊ะมุมที่อยู่ด้านใน

และเกือบจะในทันทีที่ฉันนั่งลง เสียงแจ้งเตือนข้อความก็ดังขึ้น

"สวัสดีครับ! นี่คือ OOO ที่นัดเจอกัน ร้านกาแฟเงียบมากเลยนะครับ

เมื่อคุณมาถึง คุณจะเห็นแค่ผมคนเดียวเท่านั้น หาง่ายมากครับ เตรียมตัวมาช้าๆ นะครับ!"

เอ๊ะ มาถึงแล้วเหรอ? ถ้าอย่างนั้น...

"อ๊ะ ฉันเพิ่งมาถึงเหมือนกัน ฉันว่าฉันรู้จักคุณแล้ว"

ฉันรีบตอบกลับและหยิบกระเป๋าขึ้นมา ฉันเดินไปหาผู้ชายที่นั่งอยู่ที่หน้าต่าง

"สวัสดีค่ะ"

เราแนะนำตัวและทักทายกัน

ในช่วงเวลาสั้นๆ ของการทักทาย ฉันรู้สึกประทับใจกับดวงตาที่โตมาก การแต่งตัวที่เรียบร้อยและความรู้สึกที่สะอาดตา

เนื่องจากต้องสวมหน้ากากอนามัย ฉันจึงต้องถอดหน้ากากออกหลังจากสั่งเครื่องดื่มเสร็จแล้ว

เพื่อให้เราเห็นหน้ากัน

พูดตรงๆ เลยคือ ฉันไม่รู้มาก่อนว่ากรามของคนนั้นสำคัญขนาดไหน

ฉันไม่รู้มาก่อนว่าเกาหลีมีคนตาสวยๆ มากมาย

ดังนั้นฉันจึงมักจะประหลาดใจหรือผิดหวังเมื่อถอดหน้ากากออก

อ่า ดูดีและหน้าเด็กด้วย

ฉันอดที่จะยิ้มไม่ได้ ฉันจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ฉันเจอคนที่ฉันชอบคือเมื่อไหร่!

เขาไม่ได้ถามคำถามที่ไม่สุภาพหรือคำถามแปลกๆ ฉันมีความสุขมากขึ้นเมื่อเราคุยกัน

เรื่องราวของการออกกำลังกายที่เราแต่ละคนทำ สิ่งที่เราสนใจในช่วงเวลาที่ว่าง การเดินทางที่เราเคยไป

เรื่องราวเกี่ยวกับ บริษัท อาหารที่ชอบ

งานอดิเรกและรสนิยมของเราคล้ายกัน ฉันควรจะพูดว่าความคิดของเรามีลักษณะเหมือนกันไหม?

ขณะที่เรากำลังสนทนากันอย่างราบรื่นเกี่ยวกับหัวข้อต่างๆ มากมาย เขาไม่ได้ถามฉันว่าฉันหิวหรือเปล่า

ฉันคงไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานขนาดนี้

ทำไมตอนนี้ฉันต้องมาหิวแบบไม่มีเวลา

ท้ายที่สุดเราก็ไม่ได้ทานข้าวด้วยกัน แต่เรานัดกันครั้งหน้า ฉันได้สนทนากับเขาเป็นเวลา 2 ชั่วโมงครึ่งกว่าๆ แล้วก็จากลา

ฉันตื่นเต้นมาก ฉันส่งข้อความไปหาเพื่อนระหว่างทางกลับบ้าน

"ฉันเจอคนที่ฉันชอบในการแนะนำครั้งนี้! รสนิยมและความรู้สึกของเราก็เหมือนกัน"

"โอ้โห"

"ฉันเจอเขาตอน 19:00 น. และคุยกันมาจนถึงตอนนี้"

"มันยากมากที่จะหาคนที่ชอบ!! ความรู้สึกมันดีจัง!!"

"เขาถามว่าฉันจะให้ไอดีไลน์ไหม ฉันบอกว่าได้เลย ดูเหมือนว่าเขาจะชอบฉันเหมือนกัน

เขาให้ความรู้สึกสุภาพและสงบ ฉันชอบเขานะ ทำไมต้องปล่อยวางด้วย ถึงจะเกิดอะไรขึ้น

ฉันไม่ได้คาดหวังอะไรเลย ฉันคิดแค่ว่าฉันจะดื่มกาแฟสักชั่วโมง"

"ถูกต้อง ฉันก็เป็นเหมือนกัน"

"ดูเหมือนว่าฉันจะเริ่มมีคนคุยแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น การมีคนคุยมันดีเสมอ"

"ชีวิตมีชีวิตชีวาขึ้น หวังว่าเขาจะเป็นคนดีๆ!!"

ฉันรู้สึกดีใจมากที่เขาส่งข้อความถามสารทุกข์สุกดิบว่าฉันกลับถึงบ้านปลอดภัยหรือยัง แต่ฉันก็พยายามควบคุมตัวเอง

เพราะมันอาจเป็นข้อความสุภาพก็ได้ ฉันเจอแบบนี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

เขาส่งข้อความมาตอนเช้าขณะกำลังเดินทางไปทำงาน และขอเดตฉัน

เขาไม่ลืมที่จะส่งข้อความถามสารทุกข์สุกดิบในช่วงพักกลางวันและหลังเลิกงาน

ในที่สุดเราก็เริ่มต้นการมีคนคุยกันอย่างเต็มรูปแบบ