<ยินดีต้อนรับสู่ บริษัทจัดหาคู่> การแต่งงานที่แท้จริงเป็นไปได้หรือไม่? [19]

ผู้หญิงก็มีฤดูใบไม้ผลิ (ยอจาเนึน พอมึล ทันดา)

สิ่งที่ยากลำบากที่สุดในการใช้บริการบริษัทจับคู่แต่งงานคือ

การแยกแยะว่าอีกฝ่ายรู้สึกชอบฉันจริงๆ และไม่อยากจะพลาดฉันไป หรือ

แค่คิดว่าฉันอายุก็มากแล้ว ดูโอเค และเหมาะสมที่จะแต่งงาน

รูปลักษณ์ก็ดี ฐานะการเงินก็ดี การศึกษาดี

คนที่ต้องการชัดเจนนั้น ตัดสินใจเรื่องการแต่งงานได้ง่ายและตรงไปตรงมา

แต่ฉันไม่สามารถประนีประนอมกับสิ่งนั้นได้ และฉันก็ยังคงมีความฝันว่าการแต่งงานนั้นควรจะเป็นการแต่งงานกับคนที่รักจริงๆ หลังจากที่คบหาดูใจกันมา

ดังนั้นกระบวนการทั้งหมดนี้จึงยากลำบากขึ้นหรือเปล่า

เวลาผ่านไป ในที่สุด 1 ปีที่ทำสัญญาไว้ก็ผ่านไป และหัวหน้าทีมจับคู่ก็บอกว่าเขาไม่ไหวแล้วจริงๆ

เขาเสนอว่าหากแต่งงาน คือถ้ามีการ์ดแต่งงานออกมาแล้ว จะให้เงินเป็นรางวัลสำหรับการแต่งงานสำเร็จเป็นเงื่อนไขในการแนะนำต่อไปเรื่อยๆ

ฉันก็เลยรับข้อเสนอนั้นไป เพราะไม่มีอะไรจะเสีย

ฉันคนโสด คุณผู้ชายโสดที่หย่าร้างแล้ว ความรักที่ต้องเลือกคู่ใหม่ นรกโสด ฯลฯ มีรายการทีวีเกี่ยวกับความรักมากมายออกอากาศทางโทรทัศน์

ผู้คนต่างคลั่งไคล้และเห็นด้วยไปกับความพึงพอใจและจินตนาการแทนตัวเอง

รอบตัวฉันก็มีกระแส <คุณผู้ชายโสดที่หย่าร้างแล้ว 2> <กระแสความนิยมของยุนนัมกี> อยู่พักหนึ่ง

มีแต่คนบ่นว่าทำไมผู้ชายแบบนั้นถึงไม่มีอยู่ในชีวิตของฉัน

ฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้ว รู้สึกดีและตื่นเต้น แต่ไม่กี่ปีมานี้ฉันเริ่มรู้สึกหดหู่ขึ้นมา

ฉันกำลังเป็นโรคซึมเศร้าในฤดูใบไม้ผลิอยู่หรือเปล่า?

ผู้หญิงเป็นโรคซึมเศร้าในฤดูใบไม้ผลิ ส่วนผู้ชายเป็นโรคซึมเศร้าในฤดูใบไม้ร่วง ไม่ใช่เหรอ

“ฉันลองคิดดูแล้วว่าทำไมถึงเป็นโรคซึมเศร้าในฤดูใบไม้ผลิ และคิดว่าฉันคงรู้แล้วล่ะ”

ฤดูใบไม้ผลิเป็นฤดูแห่งการเริ่มต้นใหม่ แต่ฉันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง และคิดว่าอนาคตก็คงเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ

‘อ่า… ฉันก็แก่ขึ้นเรื่อยๆ นี่เอง’ เลยรู้สึกหดหู่ขึ้นมาหน่อยๆ”

“ถึงจะบอกว่าการเจอคนใหม่ๆ เป็นเรื่องที่ดี แต่ก็เป็นเรื่องที่กดดันนะ

ถึงคนจะเปลี่ยนไป แต่สถานการณ์และบทสนทนาก็คงคล้ายๆ เดิม เธอก็คงเหนื่อยเหมือนกัน”

เพื่อนสนิทบอกว่าเรื่องราวที่ฉันเจอจากการเจอผู้คนมากมายนั้น สามารถเขียนเป็นหนังสือได้เลยทีเดียว

เพื่อนสนิทปลอบโยนและให้กำลังใจฉันที่กำลังมุ่งมั่นที่จะหาคู่ต่อไป

และตอนนี้ฉันก็กำลังเขียนจริงๆ

ในช่วงเวลาที่ฉันเริ่มหมดแรง ฉันก็เริ่มยอมรับความจริงที่ฉันพยายามซ่อนและไม่ยอมรับมัน

อ่า ฉันคงต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียวจริงๆ แล้วล่ะ