<Witamy w agencji matrymonialnej> Czy prawdziwe małżeństwo jest możliwe? [20]

Planowanie przyszłości dla osoby żyjącej samotnie

„Ej, chciałabym się obudzić i być już zamężna.”

W kawiarni, przy sąsiednim stoliku, cztery kobiety, wyglądające na początku trzydziestki, rozmawiały, a ich słowa wpadły mi w ucho.

„Tak, tak. Jak cudownie byłoby obudzić się z mężem u boku?”

„Randki też już mnie męczą. Nie mam ochoty się stroić.”

„A potem jeszcze zastanawiam się, czy nie odwołać spotkania.”

„No właśnie, właśnie.”

Ukradkiem podsłuchując, uśmiechnęłam się. Myślą podobnie, pomyślałam.

Było to dla mnie zaskakujące, że zupełnie obcy ludzie doświadczają podobnych uczuć.

Chociaż to tylko fantazja, ja też czasem myślałam, że lepiej byłoby, gdybym żyła w czasach dynastii Joseon.

Wtedy nie musiałabym się niczym martwić, po prostu wyszłabym za mąż za kogoś, kogo mi rodzina wyznaczy i żyłabym zwyczajnie.

Chociaż osoba, która kiedyś wróżyła mi z kart, powiedziała: „Gdybyś urodziła się w czasach Joseon, na pewno ubierałabyś się jak mężczyzna i nosiła miecz.

Bądź wdzięczna, że urodziłaś się w tych czasach!” – mimo to.

Sama jeździłam oglądać pola rzepaku i kwitnące wiśnie, celowo dużo się ruszałam.

Nie chciałam, żeby smutek opanował całe moje ciało.

Chodziłam po górach, z zapałem szukałam różnych szlaków turystycznych.

Dużo czytałam, oglądałam filmy i z zapałem odkrywałam nowe hobby.

A przede wszystkim zaczęłam uczyć się inwestowania.

Zaczęłam poważnie zastanawiać się, jak długo jeszcze będę pracować w tej firmie

i w jakim kierunku powinnam inwestować.

Nie mogłam dłużej zwlekać z podjęciem decyzji, nie mogłam czekać, aż samo się jakoś ułoży.

Czy zamieszkam sama, czy będę mieszkać z rodzicami w podeszłym wieku? Fajnie byłoby raz w roku wyjeżdżać na wakacje.

A co, jeśli rodzice umrą, czy będę musiała zamieszkać w domu opieki?

Zaczęłam poważnie planować swoją przyszłość, jako osoby żyjącej samotnie.