Planowanie przyszłości na samotne życie

„Och, chciałabym się obudzić i być już zamężna.”

Słyszałam tę rozmowę przy stoliku w kawiarni, prowadzoną przez cztery kobiety, które wyglądały na trzydziestolatki.

„Tak, tak. Gdybym tylko jutro rano obudziła się z mężem u boku, byłoby tak wspaniale.”

„Już mam dość tych spotkań w ciemno. Zmęczyło mnie już ubieranie się i wychodzenie.”

„Za każdym razem, gdy się szykuję, zastanawiam się, czy nie odwołać spotkania.”

„Tak, tak.”

Ukryta za stołem, lekko się uśmiechnęłam. Widać, że wszystkie myślą podobnie.

Zdziwiło mnie, że te zupełnie obce osoby odczuwały podobne emocje.

Chociaż to tylko fantazja, czasami myślałam sobie, że lepiej byłoby, gdybym żyła w czasach dynastii Joseon.

Wtedy nie musiałabym się martwić i po prostu wyszłabym za mąż tak, jak mi ustalono, i żyłabym zwyczajnie.

Chociaż osoba, która kiedyś przepowiedziała mi przyszłość, powiedziała: „Gdybyś urodziła się w czasach dynastii Joseon, pewnie chodziłabyś w męskich ubraniach z mieczem u boku.

Bądź wdzięczna, że żyjesz w tych czasach!”.

Sama wybrałam się na pole rzepaku i na oglądanie kwitnących wiśni, celowo dużo się ruszając.

Nie chciałam, żeby smutek opanował całe moje ciało.

Chodziłam po górach, szukałam różnych szlaków i z zapałem spacerowałam.

Czytałam dużo książek, oglądałam mnóstwo filmów i zafascynowałam się tworzeniem nowych hobby.

A przede wszystkim zaczęłam uczyć się finansów.

Zaczęłam poważnie zastanawiać się, jak długo będę pracować w tej firmie,

i jak najlepiej inwestować pieniądze.

Nie mogłam już dłużej zwlekać z rozwiązaniem tego problemu.

Czy mam się wyprowadzić, czy zostać z rodzicami? Chciałabym raz w roku podróżować.

A co się stanie, gdy rodzice odejdą? Może powinnam zamieszkać w domu opieki dla seniorów?

Zaczęłam planować swoją przyszłość na samotne życie.