Ik dacht dat ze zouden trouwen als het goed zou gaan, maar mijn moeder was verdrietig.

Mijn zus en zwager, die champagne hadden gedronken om de verkering van mijn broertje te vieren, boden ongemakkelijk troost aan.

Ze zei dat ze het niet leuk vond dat mijn broertje met zo'n mentaal gestoorde man uitging.

Zelfs mijn vader, die nooit in mijn liefdesleven had gemengd, leek mijn reactie af te wachten.

"Jullie lijken allemaal iets verkeerd te begrijpen. Ik was niet zo verliefd op die vent dat ik in shock was.

Natuurlijk vond ik hem leuk. Hij behandelde me als een prinses omdat hij van me hield.

Ah, ik dacht dat het wel goed zou gaan, maar de dingen liepen anders."

Ik was niet verdrietig, maar ik vond het absurd en vervelend.

Nee, ik was boos.

Meer dan een half jaar later vertelde de matchmaker het echte verhaal,

en zoals verwacht was het zo gebeurd omdat de horoscoop niet goed was.

Hij zei dat hij me niet de waarheid kon vertellen vlak na het incident omdat hij me niet wilde kwetsen.

Ik kon alleen maar lachen van verbazing toen ik het hoorde.

Zeg maar dat het goed was dat de voorouders me hebben geholpen. Stel dat we langer samen waren geweest en onze gevoelens voor elkaar waren gegroeid en dit was gebeurd, wat dan?

Zelfs als je door een betrouwbare vriend wordt voorgesteld, kun je nog steeds zulke onzinnige mensen tegenkomen.

"Dus daarom bent u hier."

"Ja, ik dacht dat het niet verkeerd zou zijn om me te laten voorstellen door een beproefd bureau."

De vrouw met het lange, rechte haar zat tegenover me aan een klein tafeltje en luisterde naar mijn verhaal. Ze zuchtte zachtjes.

"Je hebt echt veel meegemaakt."

Waarom bent u nu pas gekomen?

Een huwelijksbemiddelingsbureau. Ook wel bekend als een matchmaking-bureau. De onbekende wereld waar veel mensen nog steeds nieuwsgierig naar zijn.

Hoewel er duidelijk veel vraag naar is, is het moeilijk om betrouwbare recensies over deze markt te vinden. Tegenwoordig is het zelfs een moeilijke markt.

Dit komt doordat er steeds meer jongeren zijn die hun leven liever in hun eentje leiden dan te zoeken naar een partner om te trouwen.

Toch willen veel mensen de stap naar zo'n bureau zetten om een partner te vinden, maar aarzelen ze.

Zijn ze gek geworden om geld te betalen voor dates? Ze hebben het gevoel dat ze hun eigen identiteit ondermijnen.

Misschien is het zo dat ze het gevoel hebben dat ze de natuurlijke manier waarop mensen elkaar ontmoeten, ondermijnen?

Eerlijk gezegd is het grootste probleem dat het hun trots kwetst.

Ik dacht dat ik in de winter, toen ik de dertig gepasseerd was, eindelijk single zou blijven.

Na die absurde breuk was het frustrerend dat mijn liefdescellen eindelijk waren ontwaakt, maar dat ik weer single was.

Ik zou mijn kennissen liever niet lastigvallen door te smeken of ze een goede man voor me kennen, dus ik dacht dat het misschien beter was om gewoon een man te laten voorstellen door een betrouwbaar bureau.

Ik had mijn gedachten op orde, maar waar moet ik heen?

Er waren meer huwelijksbemiddelingsbureaus in Korea dan je zou denken.

Van grote bedrijven die overal reclame maken tot kleinere bedrijven.

Ik heb gezocht naar recensies over huwelijksbemiddelingsbureaus, zoals veel mensen zouden doen, en vroeg me af waar ik naartoe moest.

Voor vrouwen is leeftijd alles, voor mannen zijn carrière en rijkdom alles. Het is niet verkeerd om op tijd te gaan.

Ik raad het niet aan als je er niet mentaal op voorbereid bent.

Als je jezelf goed kent, is het prima.

Ga in plaats daarvan naar een club met dat geld.

Er waren voor- en nadelen, en de meeste recensies waren gewoon reclame, dus het was moeilijk om objectieve recensies te vinden.

Ik kwam er alleen maar achter dat je een groot aantal leden moet hebben om gemiddelde mensen te ontmoeten.

Ik heb grote bedrijven die populair zijn bij jongeren in de twintig en dertig geëlimineerd. Ik had het gevoel dat ik daar alleen maar gekwetst zou worden.

Ik heb een afspraak gemaakt met een groot bedrijf waar mensen in hun dertig en veertig voornamelijk lid zijn en waar ik nieuwsgierig naar was.

Toen ik het kantoor binnenkwam, begroette een medewerker in uniform me en vroeg naar mijn naam. Daarna werd ik naar een kleine spreekkamer geleid.

"Wacht even."

Ik keek rond in de spreekkamer terwijl ik de warme mok in mijn handen hield. Het was schoon, stil en gewoon.

Terwijl ik me afvroeg hoe ik me uit deze situatie kon redden zonder door hen te worden beïnvloed en een redelijk lidmaatschapsgeld te betalen,

kwam de salesmanager vriendelijk binnen met een glimlach. Het was een vriendelijke vrouw met een mooi gezicht.

"Hoe bent u hier terechtgekomen?"

Ze was het meest nieuwsgierig naar mijn motivatie om lid te worden en waarom ik voor hun bedrijf had gekozen.

Ik had het gevoel dat het lang zou duren als ik alles zou vertellen, dus ik vertelde mijn gruwelijke liefdesverhaal kort, met alleen de belangrijkste gebeurtenissen.

De salesmanager luisterde aandachtig alsof ze naar het verhaal van haar eigen zusje luisterde, en ze reageerde zelfs tussendoor.

Hun rol leek te zijn om een ​​emotionele band op te bouwen, zodat mensen hun problemen kunnen uitpraten alsof het een soort hulplijn is.

Ik was onder de indruk van haar woorden: "Je had gewoon geen geluk."

Het was alsof al die mislukte relaties en de gekke mensen die ik heb ontmoet, allemaal te wijten waren aan pech.

De woorden 'Het was niet omdat je verkeerd hebt geleefd of niet goed genoeg bent, maar gewoon omdat je echt geen geluk hebt gehad' troffen me diep.

Ik was niet van plan om lid te worden.

Toen de salesmanager erachter kwam dat ik al had besloten en alleen maar onderzocht naar welke dienst ik me zou aanmelden, werd ze serieuzer.

"Waarom bent u nu pas gekomen? Het was beter als u eerder was gekomen."

Ik moest lachen toen ze dat zei, maar eigenlijk had ik me al eens aangemeld bij een huwelijksbemiddelingsbureau toen ik 27 of 28 was.

Ik had al gehoord dat er lijsten met vrouwelijke studenten werden verkocht aan huwelijksbemiddelingsbureaus, maar ik was verbaasd toen ik daadwerkelijk contact kreeg.

Het aanbod was behoorlijk aantrekkelijk, dus ik heb het overlegd met mijn moeder en me aangemeld. Uiteindelijk was het allemaal een oplichterij.

Het bureau heeft het aantal voorgestelde dates niet gehaald en het is allemaal mislukt. Later namen ze geen telefoon meer op.

Achteraf gezien waren de mensen die ik ontmoette waarschijnlijk geen echte leden, maar waren ze in dienst als bijbaantje.

Ik had een bittere les geleerd en had besloten om nooit meer voor zulke oplichters te vallen.

Dus haar woorden 'Het was beter als je eerder was gekomen' waren onzin.

Het inschrijfformulier was niet zo ingewikkeld en bevatte basisinformatie over mijn persoon en mijn financiële situatie.

Ik moest aangeven hoeveel geld ik had gespaard en hoe de financiële planning van mijn ouders eruit zag.

Daarna volgde er een gesprek over wat ik in een partner zocht.

Ik ben niet religieus. Ik hoopte dat mijn partner in de buurt woonde en niet meer dan zes jaar ouder was.

Ik heb gezegd dat ik liever iemand had die een gewone baan had dan een zelfstandige of freelancer.

De salesmanager klappte in haar handen van blijdschap toen ze naar mijn beschrijving luisterde.

Ze zei dat de meeste vrouwen in de late dertig en veertig te hoge eisen hadden, waardoor het moeilijk was om een match te vinden.

Maar iemand als ik, met gemiddelde eisen, was heel gemakkelijk te matchen.

Met andere woorden, ik had het goed begrepen.

Ik vond het leuk dat ze, in tegenstelling tot andere bureaus, alleen de salesmanager foto's liet zien.

Ik had al vaker een negatieve ervaring met het zien van foto's van mensen voordat ik ze ontmoette, omdat ik daardoor te snel een oordeel had gevormd.

Ik wilde zo veel mogelijk een echte blind date hebben en hun gezicht pas zien als ik ze ontmoette.

Na lang wikken en wegen heb ik gekozen voor de "aantal voorgestelde dates".

Ik heb het contract getekend en kreeg een bankrekeningafschrift dat me zou motiveren om naar het bedrijf te gaan.

Zodra ik mijn werkgeversverklaring, diploma en andere documenten inleverde, zou het team controleren of alles in orde was,

en dan zouden ze beginnen met het vinden van matches.

De dobbelsteen was gegooid. Wie zou ik ontmoeten? Zou ik daar iemand vinden?

Ik voelde me opgewonden en nerveus tegelijkertijd.