Matcha latte

Iedereen heeft een ander tempo van liefde.

Sommigen ontbranden in een oogwenk, branden fel en koelen dan snel af,

terwijl anderen langzaam verliefd worden en lang warm blijven.

Liefde is een gevoel, geen kwestie van de geest, dus de snelheid kan niet worden aangepast door er hard aan te werken.

Het is niet helemaal onmogelijk, maar het vereist een enorme opoffering en geduld van één persoon.

Hij en ik hadden een vergelijkbaar liefdestempo.

Alsof we naast elkaar lopen in een tempo dat niet benauwend maar ook niet saai is.

We stuurden elkaar regelmatig berichtjes, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, en belden af en toe.

Tijdens dit proces konden we elkaar leren kennen, en toen we overeenkomsten vonden, waren we zo blij.

Als we 's avonds laat klaar waren met werken, bracht hij me soms naar huis,

en in het weekend aten we samen brunch in een nabijgelegen café.

Zo ontmoetten we elkaar vijf keer, werden we steeds dichterbij en groeide onze aantrekkingskracht.

Toen hij voorstelde om dit weekend wat verder weg te gaan, besloten we een dagje naar het eiland Zeebrugge te gaan.

Hij had niet vaak een auto en in onze flirtende relatie hadden we zelden lange tijd samen in een auto gezeten,

dus ik was meer gespannen dan opgewonden.

Maar ik wilde niet laten merken dat ik gespannen was.

We vertrokken vroeg in de ochtend en hij had al een thermosfles met warme thee klaargemaakt voor mij.

Zo attent. Pluspunt voor de manieren.

We waren nog maar net vertrokken toen de zon fel scheen door de bewolking, waardoor het erg fel was.

Ik had natuurlijk geen zonnebril meegenomen en ik vond het ongemakkelijk om in de auto van iemand anders met de zonneklep te spelen.

Ik kon het ook niet vragen, dus ik dacht: "Wat een fel licht". Op dat moment zei hij terwijl hij reed: "Wacht even, schijnt het je in de ogen?"

en hij deed de zonneklep aan de passagierskant naar beneden om het licht te blokkeren.

Mijn hart zakte in mijn broek. Nog een pluspunt voor de manieren.

Toen we Zeebrugge bereikten, rook de zee.

We wandelden even langs de kust, aten noedels en gingen vervolgens naar een café in de buurt.

Hij bestelde kamillethee en ik matcha latte. Even later werden de drankjes geserveerd,

maar in plaats van een lichte groene matcha latte, kreeg ik een donkere drank die leek op algen die uit de hel kwamen.

Ik schrok me dood, maar gelukkig smaakte het goed.

We zaten op het terras met uitzicht op zee en bleven praten.

Hoe lang we zo zaten, weet ik niet, maar opeens stond hij op en verdween. Even later kwam hij terug met een servet.

"Je hebt... misschien wat nodig."

"Oh, zit er wat op?"

Ik lachte en wreef met het servet over mijn mond, maar toen ik keek, zag ik dat het servet helemaal groen was.

Het zat niet alleen op mijn mond, maar het zat erop.

Hoe kon ik dat niet merken?

Die matcha latte, die zo dik was als gekookte runderbouillon, bleef aan mijn mond kleven.

Ik had waarschijnlijk met mijn tong gelikt of het weggeveegd, maar hij had het gezien en me waarschijnlijk het servet gegeven.

De schaamte was onbeschrijfelijk.

Oh nee.

Ik zat zo met die groene vlekken te praten. En geen wit schuim, maar groen schuim?

Waarom moest ik van alle menu's die matcha latte kiezen?

"Zullen we gaan?"

Drie uur 's middags. Het was nog vroeg, maar we gingen al weg.

Was dit het einde van onze flirt?

Op de terugweg naar Amsterdam was ik 1,5 uur lang somber en zat ik mezelf de schuld te geven.

Of hij het merkte of niet, weet ik niet.

"Ik ben vroeg vertrokken, omdat ik bang was voor files, maar ik vond het zonde om zo te stoppen.

Ik wilde eigenlijk naar Amsterdam-West gaan, is dat goed voor je?"

Ik dacht dat hij me gewoon naar huis zou brengen en dat het voorbij was, maar toen ik hoorde dat onze date door ging, werd ik weer vrolijk.

Oh, ik ben zo verliefd op deze man.

Tijdens ons tweede afspraakje in een ander café was ik er zeker van dat ik hem niet wilde laten gaan.

Ik moet hem hebben.