Mag een vrouw de eerste zijn die bekent?

“Mag een vrouw de eerste zijn die bekent?”

Als iemand me dat zou vragen, zou mijn antwoord nee zijn.

Ik heb gemerkt dat mannen vaak hun interesse in een vrouw verliezen als zij als eerste bekennen.

Voor mannen die verlegen zijn of weinig verkering hebben gehad, is het soms beter om als eerste te bekennen, maar

zulke gevallen waren zeldzaam.

Als een man verliefd is, vertrouwt hij voornamelijk op de lichaams hormonen ‘testosteron’ en ‘dopamine’.

‘Testosteron’ versterkt de agressieve neiging en ‘dopamine’ wordt actiever uitgescheiden in uitdagende situaties.

Daarom genieten mannen er van nature van om te jagen, om iets te veroveren.

Dit betekent dat een man met een sterke wil om te presteren en te veroveren, minder spanning en interesse zal voelen voor een doelwit dat gemakkelijk te bereiken is.

Het is belangrijk dat de relatie niet te gemakkelijk verloopt.

Mensen noemen dat ‘spelletjes spelen’.

De stroom die ik na lange tijd had opgemerkt, was duidelijk een wederzijdse aantrekkingskracht, maar

hij had nog niet bekend dat hij verkering wilde.

Ik had al honderd dagen een soort van vage verkering gehad, dus ik besloot me geen zorgen te maken.

“Objectief gezien is het niet belangrijk of iemand knap is, maar subjectief gezien moet iemand knap zijn. Hij moet er goed uitzien in mijn ogen!”

“Dat klopt.”

“Geliefden blijven hand in hand lopen, zelfs als het warm is vs. Het is wat warm om dat te doen.”

“Optie 1”

“Optie 1 is goed.”

“Ik herinner me plotseling toen je de coffeeshop binnenkwam de eerste keer. Ik dacht dat je het niet zou zijn.”

“Waarom niet?”

“Omdat je lang en slank bent.”

“Haha, ik denk dat ik alleen maar aan het denken was: ‘Er zijn zoveel lege plekken, waar moet ik heen?’”

“Er waren inderdaad veel lege plekken. Hoe dan ook, ik was twee keer verbaasd toen ik je zag.

De tweede keer was toen ik je masker afdeed en zag dat je een schoonheid was.”

“Ik vond dat je er jong uitzag toen ik je groette en mijn masker afdeed.”

We hadden veel gesprekken en genoten van onze tijd samen. Een week later,

terwijl we onze eigen schema's voor het weekend volgden, stuurde hij een berichtje: “Wat zijn je plannen voor vanmiddag?”

Ik was heel blij, omdat ik dacht dat ik dit weekend niet meer met hem zou kunnen afspreken.

Ik probeerde me in te houden en regelde de tijd.

“Ah, ik heb wel een afspraak, maar ik denk dat ik tijd heb na 18.00 uur. Is dat oké?”

“Oh, ja, 18.00 uur is prima.”

We dronken koffie in de coffeeshop, praatten over onze schema's en hadden plezier met kleine gesprekken.

Toen werd hij ineens een paar seconden stil en bekende hij: “Zullen we officieel met elkaar gaan daten?”

Het was het moment waar ik zo lang op had gewacht, maar ik zei onbewust…

“Zomaar?”

Normaal gesproken creëer je de sfeer om iemand te vragen om te daten, maar

ik was een beetje verrast door de vraag, omdat ik niet verwachtte dat hij het zou vragen op dat moment.

Hij had van plan geweest om het morgen te doen, maar zijn afspraak was eerder klaar dan verwacht.

Hij zei serieus dat hij liever elke dag als een feestdag wil vieren dan een datum te kiezen om een speciale dag te vieren.

Ik dacht even na over wat ik zou zeggen.

Het voelde te lang om meteen ja te zeggen. ‘Misschien?’ Was te blij om te zeggen.

“Ik moet even nadenken of we vandaag of morgen met daten beginnen.”

Eigenlijk was het antwoord ja, maar hij dacht dat ik twijfelde.

Ik ging naar huis, douchte en stuurde hem een berichtje toen ik in bed lag.

“Ik heb over je vraag nagedacht en we gaan vanaf vandaag met elkaar daten.”

“Ja! Waarom twijfelde je?”

“Ik twijfelde niet over het antwoord op je vraag, maar het was gewoon een beetje onverwacht…”

“Ah, het is lastig om de juiste timing te vinden.”

“Dat begrijp ik. Geniet van de tijd samen.”

“Ja! Ik kijk ernaar uit. Over 3 jaar, 5 jaar, 10 jaar… Ik kijk ernaar uit. En natuurlijk nu ook!”

27 dagen nadat we elkaar hadden ontmoet, werden we officieel een stel.

Alle dates en blind dates kwamen in een flits voorbij en die avond kon ik niet slapen van opwinding.