<Welkom bij huwelijksbemiddelingsbureau> Is echt trouwen mogelijk? [21]

Maandagavond 19:00 uur

De contacten van mijn teamleider matching, die me kennelijk koste wat kost wilde zien trouwen, kwamen niet vaak, maar wel regelmatig.

Ik had het gevoel dat het niet alleen om de bonus ging, maar dat het echt bijna obsessie was.

Ik wachtte op het juiste moment om te zeggen dat ze haar vechtlust moest laten varen.

Maar toen stuurde ze me na lange tijd weer een berichtje met de mededeling dat ze iemand goeds voor me had gevonden en stuurde ze me een profiel.

Hij woonde niet ver weg, was langer dan ik en het leeftijdsverschil was slechts 2 jaar.

Omdat ik altijd veel afwijzingen kreeg van mannen als het leeftijdsverschil klein was,

had ik er niet veel van verwacht en antwoordde ik: "Als hij akkoord gaat, dan wil ik wel afspreken."

Maar hij ging akkoord en vroeg me wanneer ik tijd had. Vreemd?

“Kunt u maandagavond laten weten of het u uitkomt?”, vroeg hij.

Ik had geen zin om tot het weekend te wachten en wilde het gewoon snel afhandelen begin van de week.

Dus maandagavond om 19:00 uur. We spraken af in een café in de buurt van Hongdae.

De zomer naderde en het werd steeds warmer, maar toen begon het te regenen en werd het fris.

Ik deed mijn make-up zorgvuldig en ging na mijn werk meteen de metro in naar de afgesproken plek.

Ik kwam 15 minuten te vroeg aan en ging het café binnen. Er was maar één klant, dus ik schrok even.

Bij zoveel stilte zou de cafetariamedewerker alles kunnen horen wat we zeggen, dacht ik, en dat voelde ongemakkelijk.

Ik keek rond om te bepalen waar ik het beste kon gaan zitten en koos een plekje bij een hoektafel.

En bijna meteen kreeg ik een sms-bericht.

“Hallo~! Ik ben OOO, we gaan zo elkaar ontmoeten. Het café is echt heel stil.

Als u aankomt, ben ik de enige die er is, dus u kunt me makkelijk vinden. Neem uw tijd!”

Huh, hij is er al? Dan...

“Oeps, ik ben net binnengekomen en ik denk dat ik weet wie u bent.”

Ik reageerde snel en pakte mijn tas om naar de man bij het raam te lopen.

“Hallo.”

We introduceerden onszelf en wisselden een paar beleefde woorden uit.

De eerste indruk die ik van hem kreeg, was dat hij echt grote ogen had, netjes en verzorgd was.

Omdat het verplicht was om een mondkapje te dragen, konden we elkaar pas echt zien nadat we onze drankjes hadden besteld en het mondkapje afdeden.

Eerlijk gezegd, de mondkapjes hebben me wel laten inzien hoe belangrijk de onderkaak is.

Ik wist niet dat er zoveel mensen met mooie ogen rondliepen in Korea.

Daarom was ik vaak verbaasd of teleurgesteld als iemand het mondkapje afdeed.

Ah, wat een aardige en jeugdige uitstraling!

Onbewust glimlachte ik. Wat was het lang geleden dat ik iemand ontmoette die me zo beviel!

Hij stelde geen ongepaste of rare vragen, en hoe meer we spraken, hoe leuker ik hem vond.

We praatten over de sport die we beoefenden, onze interesses in vrije tijd, plaatsen waar we op vakantie waren geweest.

Over ons werk, ons favoriete eten.

Onze hobby's en persoonlijkheden leken op elkaar, en we dachten op dezelfde manier.

We spraken over allerlei onderwerpen en de tijd vloog voorbij, als hij niet had gevraagd of ik geen honger had,

dan had ik niet eens door hoe laat het was.

Het is jammer dat hij net op dat moment trek kreeg en weg moest.

We hebben uiteindelijk niet gegeten, maar maakten een afspraak voor een volgende keer en na 2,5 uur afscheid genomen.

Ik was zo opgewonden dat ik op weg naar huis een berichtje naar mijn vriendin stuurde.

“Ik ben op een date geweest, en ik vind hem leuk! We hebben dezelfde interesses en ik heb een goed gevoel bij hem.”

“Oeh oeh”

“We hebben van 7 uur tot nu gepraat.”

“Het is zo moeilijk om iemand te vinden die je leuk vindt!! Het voelt goed!!”

“Hij vroeg of ik het goed zou vinden als hij contact met me opnam en ik zei ja. Ik denk dat hij me ook leuk vindt.

Hij is aardig en kalm. Ik ben in ieder geval helemaal weg van hem. Is het daarom dat je dingen los moet laten om ze te krijgen?

Ik had echt geen enkele verwachting. Ik dacht dat ik gewoon een uur zou gaan zitten en thee zou drinken..”

“Klopt, ik had dat ook.”

“Het lijkt wel alsof we aan het daten zijn. Het maakt niet uit of het wat wordt, daten is altijd leuk.”

“Een bron van levenslust. Ik hoop dat hij een geweldig persoon is!!”

Ik kreeg een berichtje van hem of ik goed thuis was gekomen, en ik was zo blij, maar ik hield mezelf in.

Het zou beleefdheid kunnen zijn. Dat was al zo vaak gebeurd.

De volgende ochtend, op weg naar zijn werk, stuurde hij me een berichtje en vroeg of we nog een keer af konden spreken.

Ook tijdens de lunchpauze en na zijn werk stuurde hij me steeds berichtjes met een praatje.

Eindelijk, we waren officieel aan het daten.