<Evlilik Danışmanlık Şirketine Hoş Geldiniz> Gerçekten Evlilik Mümkün mü? [2]

İdeal tipiniz nasıl?

Erkek ve kadın bir araya geldiğinde en çok sorduğu soru ‘ideal tip’ değil mi?

Benim için bu soru çok zordu.

İdeal tipim sürekli değiştiği için, en başta benden uzun ve düzgün biri olmasını istiyordum.

Uzun ve düzgün biriyle tanıştım.

Üçüncü kez sinemaya gittiğimizde, filmin başlamadan önce ünlü bir havayolu şirketinin reklamı çıktı.

Sessizce ekrana bakan adam, kısık bir sesle mırıldandı.

“Ölene kadar böyle bir birinci sınıfa binemem herhalde.”

Bir an için kulaklarım şaştı.

Normalde ‘binmek güzel olurdu’ veya ‘bir gün binmeliyim’ diye düşünmez mi insan?

Öyle olsun diye geçiştirdim ama her şeye karşı olumsuz baktığını anlamanız çok uzun sürmedi.

“Bunu asla alamam.”

“Bunu ancak öbür dünyada yapabilirim.”

Bu kulağa bir kere takılırsa, sürekli aklınıza gelir.

Duygusal bulaşmaya karşı hassas olduğumu ve yanımda olumsuz biri varsa benim de moralim bozulduğunu, olumlu biri varsa da benim de keyfimin yerine geldiğini biliyordum.

Resmi olarak çıkmayı teklif etmesini reddettim ve ideal tipimi değiştirdim.

Uzun, düzgün ve olumlu biri olmasını istediğimi söyledim.

Sonbaharın sonları mıydı… Benden üç-dört yaş büyük, inşaat sektöründe çalışan bir adamla tanışmamı isteyen bir tanışma teklifi geldi.

Çok yakışıklı değildi ama sıradan biriydi, boyu da yeterince uzundu, düzgündü ve konuşurken çok güleryüzlüydü.

Güzel zaman geçirdik ve şanslıyım ki o da bana ilgi duyuyordu, ikinci buluşmayı teklif etti.

Sorun, kalkıp dışarıdaki kıyafetini giydiğinde ortaya çıktı.

Böyle bir rengin var olduğunu hiç bilmiyordum ama o, hiçbir şey değildi, nane yeşili uzun monttu.

Şok edici ve korkunç nane yeşili uzun mont, eve dönerken aklımı başımdan aldı.

“Dünki tanışma nasıl geçti?”

“Güzeldi. Görünüşü de, kişiliği de normaldi. Ama…”

“Neden? Ne oldu?”

“Şey… nane yeşili uzun mont giymişti.”

“Nane yeşili uzun mont mu? Erkekler de böyle renkler giyer mi?”

“Bilmiyorum, ben de ilk kez görüyorum.”

İş arkadaşlarımın genel tepkisi, erkeklerin genellikle kıyafet konusunda beceriksiz oldukları ve,

Biraz tavsiye vererek değişebileceği ve bunun hiç sorun olmadığıydı.

Ancak o, ikinci ve üçüncü buluşmalarda da aynı nane yeşili uzun montu giyerek geldi.

Bu, duyduğum moda teröristliği miydi acaba?

Hepsi çok önemsiz şeylere taktığımı söylüyorlardı ve reddetmeyi düşünüyor olmama sinirleniyorlardı.

'Kazımamış biletin ne olduğunu bilmiyor musun? O mont yüzünden olmaz ki ne olacak ki.'

Kendimi kontrol etmeye çalıştım.

Dördüncü buluşma.

Çalıştığım şirketin yakınlarına beni almaya gelmişti ve tesadüfen işten çıkan arkadaşlarım bu manzarayı görmüştü.

“O kadar çok mont hikayesi anlatmıştı ki abartıyorsun dedim, ama kendi gözlerimle görünce şaşırdım.”

“Aman Tanrım! Ne olursa olsun, hoşlandığı bir kızı almaya giderken bu şekilde mi giyinilir? Çok fazla değil mi?”

Onların tepkisine rahatladım.

Doğru, ben anormal değildim.

Uzun, düzgün ve olumlu olsun ve çok sıradan kıyafetler giysin.

Tanışma olaylarını tekrar tekrar yaşadıkça ideal tipim gelişti.

Sigara içenleri istemiyordum, sonra çok içki içen biri çıktı.

Alkol ve sigara kullanmayan birini istiyordum, sonra sadece işine odaklanmış biri çıktı.

Biraz hobi sahibi biri olmasını istiyordum, sonra ‘yaşa ve tadını çıkar’ felsefesine sahip biri çıktı.

Karnım aç değildi, yemek yemeye gerek yok dedim, “makarna yiyeceğimizi sanıyordum. Onu hiç sevmiyorum.” diyerek kaybolan adam.

Her an her yerde mesaj atıyor ya da günde bir kere “Günaydın, bugün de kendinize iyi bakın.” mesajı gönderiyor.

İnsan nasıl bu kadar orta yolu bulamaz ki.

“Ya, en zor bulunan şey normal insan olmak. Bilmiyor muydun?”

En yakın arkadaşım kötü giden tanışma olaylarımın hikayelerini dinlerken ciddi bir şekilde söyledi.

“Asla geri adım atamayacağın bir sınır çiz. Böyledir kötüdür diye sürekli söylenirsen sonu gelmez.”

Böylece oluşturduğum son sınır çizgisi ‘benden uzun, pozitif ve iletişim kurabildiğim biri’ oldu.