<ยินดีต้อนรับสู่บริษัทข้อมูลสมรส> การแต่งงานจริง ๆ เป็นไปได้หรือไม่? [9]

โชคชะตา

อัตราความสำเร็จของการนัดบอดนั้นอยู่ที่ 2% ตามที่กล่าวมา

เบื้องหลังอัตราความสำเร็จที่ต่ำเตี้ยนั้นมีผลของการสร้างความประทับใจแรกพบอยู่

ความประทับใจแรกพบที่คนเรามีต่อกันภายใน 3 วินาทีแรกนั้นอยู่กับเราไปนานกว่าที่คิด

ถึงแม้จะไม่หล่อหรือสวย แต่การแต่งตัวที่เรียบร้อย สะอาด และดูดีก็มีส่วนช่วยได้

ภาพลักษณ์ในช่วงเวลาสั้นๆ ที่ทักทายกันว่า “สวัสดีครับ/ค่ะ” นั้นสำคัญกว่าที่คิด

ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ก็สร้างความประทับใจแรกพบได้ไม่เลว

เวลาผ่านไป 2 ปีแล้วหลังจากที่ฉันเลิกรากับแฟน และฉันก็ยังโสดอยู่

งานยุ่งมาก และฉันก็มีเรื่องที่สำคัญกว่าความรักอีกมากมาย ดังนั้นฉันจึงไม่ค่อยเหงาเท่าไหร่

“ปีนี้น้องอายุเท่าไหร่แล้ว?”

พี่สาวคนสนิทโทรมาถามอายุฉันแบบไม่ทันตั้งตัว

“สามสิบหกค่ะ ทะแม่งอะไรถามอายุฉันล่ะคะ?”

“รู้จักคนๆ นึงน่ะ เขาถามว่ามีสาวๆ ที่น่าสนใจแนะนำมั้ย ฉันนึกถึงน้องขึ้นมาทันทีเลย อายุเท่ากันด้วยนะ

ไม่ใช่พนักงานบริษัทนะ ดูเหมือนจะช่วยธุรกิจของที่บ้าน แล้วก็ครอบครัวรวยด้วยนะ”

ฉันไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

เพราะว่าหลังจากอายุสามสิบกลางๆ แล้วผู้ชายจะมาขอคบหาผู้หญิงที่อายุเท่ากันหรือเด็กกว่านั้นไม่ใช่เรื่องปกติ

เขาแต่งตัวสไตล์เซมิแคชชวลที่ดูเรียบร้อย ความประทับใจแรกพบของเขานั้นน่าสนใจมาก

เขามีทั้งจุดที่แตกต่างและคล้ายคลึงกับฉัน แต่ยิ่งคบหากันไปก็ยิ่งรู้สึกว่า ‘เขาไม่มีจุดด้อยอะไรเลย’

นั่นเป็นเรื่องที่น่าทึ่งมากที่เขาไม่ติดกับดักของเรดาร์การหาจุดด้อยของฉัน

ฉันนึกถึงความรักในอดีตของฉันที่มักจะคิดมากจนพลาดโอกาสไป

อย่าไปคิดมาก ค่อยๆ คบหากันไปดีกว่า

หลังจากเดทกันไปหลายครั้ง ในวันหนึ่งเราก็ไปดูหนังด้วยกัน

ตอนที่กำลังพิมพ์ตั๋วจากเครื่องคีออสก์ ก็ปรากฏคูปองวันเกิดขึ้นมาด้วย

“วันเกิดเหรอคะ?!”

“จริงๆ แล้วอาทิตย์หน้าถึงจะเป็นวันเกิดผมนะ เพิ่งคบกันได้ไม่นาน เลยไม่กล้าบอกวันเกิดตัวเองซะก่อน ไม่คิดว่าจะเปิดเผยแบบนี้เลย”

“กะว่าจะถามอยู่พอดี”

“วันเกิดน้องล่ะ?”

“ฉันเหรอ? ฉันใช้วันเกิดตามปฏิทินจันทรคติ แล้วปีนี้มันตรงกับวันไหนนะ”

เขาดูที่ปฏิทินในโทรศัพท์ แล้วก็ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น

“อ้าว? ปีนี้วันเกิดเราตรงกันเลย!”

“จริงเหรอคะ?”

“จริงครับ ดูสิครับ แปลกดีนะครับ?”

“โชคดีจังเลยนะคะเนี่ย”

พอเริ่มคุยกันแบบคนกำลังจีบกัน ก็จะเริ่มมีพลังในการรับรู้ถึงกระแสบางอย่าง เช่น อันนี้คงจะพังแน่ หรือว่าใกล้จะถึงเวลาสารภาพรักแล้ว

ขอฟันธงเลยว่าครั้งนี้ใกล้จะสารภาพรักแล้ว

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ในวันเกิด ฉันและเขาก็ใช้เวลาอยู่กับครอบครัวของตัวเอง แล้วนัดเจอกันตอนเย็น

ช่วงเวลาใกล้พลบค่ำ เขาขับรถมารับฉันที่บ้าน พร้อมกับใส่สูทเป็นครั้งแรกและถือช่อดอกไม้มาให้

“แล้วเราจะไปไหนกันคะ?”

“เป็นความลับครับ”

รถพาเราไปถึงที่ 63 บิลดิ้ง ย่านเยอิดู เขาจับมือฉันแล้วพาไปที่ลิฟต์

ฉากที่ฉันไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกำลังเกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า

ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้ทานอาหารพร้อมชมวิวกลางคืนในร้านอาหารหรูบนตึกสูงแบบนี้

แค่สถานที่ก็ทำให้ฉันซาบซึ้งใจจนไม่รู้จะทำตัวยังไงแล้ว แต่เขาก็ยังหยิบของขวัญเล็กๆ ที่มีประกายระยิบระยับมาให้ฉันตอนเสิร์ฟของหวานอีก

“ผมอยากจะให้แหวน แต่คิดว่ามันอาจจะดูหนักไปสำหรับน้องนะครับ น้องรับไว้ได้มั้ยครับ?”

นี่มันโกงชัดๆ บัตรสตาร์บัคส์ที่ฉันเลือกซื้อเป็นของขวัญให้เขากลายเป็นของไร้ค่าไปเลย

ถ้ารู้แบบนี้ก่อนหน้านี้ ฉันน่าจะไปห้างสรรพสินค้าซะหน่อย

“คบกับผมนะครับ?”

ฉากที่เห็นได้ในละครกำลังเกิดขึ้นตรงหน้า ฉันจะไปคิดอะไรอีกเล่า ไม่กินก็ไม่รู้จักของดี

เขาบอกว่านี่คือโชคชะตา

เขาปฏิเสธการนัดบอดที่แม่จัดให้มาตลอด แต่คราวนี้เขาเลยลองไปดูบ้าง

แล้วก็เจอคนที่ใช่เข้าอย่างจังจนหายใจไม่ออก

แล้ววันเกิดก็ยังตรงกันอีก นี่ถ้าไม่ใช่โชคชะตาก็คงหาคำอธิบายไม่ได้แล้วล่ะ

ถึงจะไม่ใช่ความรู้สึกที่ร้อนแรงเหมือนไฟลุกโชน แต่ก็มีความรู้สึกหวั่นไหวที่อบอุ่นอยู่ มันก็เป็นความรักนี่แหละ

ในวันนั้นที่ฉันกลับบ้านพร้อมกับช่อดอกไม้ ครอบครัวก็ต่างดีใจที่ในที่สุดลูกสาวคนเล็กก็จะมีคู่ครองเสียที

“คุณแม่ยาย ปีหน้าคงจะมีข่าวดีสินะครับ?”

พี่สาวกับพี่เขยตื่นเต้นกับข่าวความรักของฉันมาก จนทำให้พ่อแม่ก็รู้สึกตื่นเต้นไปด้วย

ฉัน... กำลังจะแต่งงานจริงๆ เหรอเนี่ย?