<ยินดีต้อนรับสู่บริษัทข้อมูลการแต่งงาน> การแต่งงานที่แท้จริงเป็นไปได้หรือไม่? [17]

โลกกว้าง คนมากมาย

พนักงานบริษัทที่เข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นคนอื่น คุยกับฉันราวกับว่าฉันเป็นผู้หญิงอีกคนเป็นเวลาเกิน 30 นาที

ทนายความวัย 40 กว่าๆ ที่เน้นย้ำว่าหัวใจแข็งแรงเพราะวิ่งทุกวัน

เจ้าหน้าที่สวัสดิการสังคมที่ตำหนิผู้คนในชุมชนที่มีรายได้น้อยในพื้นที่ที่ตนรับผิดชอบ

พนักงานขายประกันที่ใช้บัตรเครดิตของบริษัทจ่ายค่าอาหารมื้อแพง โอ้อวด และเพลิดเพลินกับซาวน่าในช่วงที่เกิดโรคระบาดโควิด-19

ข้าราชการที่คุยโวเรื่องการลักลอบทำงานน้อย (월급루팡) และทำให้ภาษีที่ฉันจ่ายไปสูญเปล่า

โลกกว้าง คนมากมายอย่างที่เขาว่าจริงๆ ด้วย ฉันรู้สึกประหลาดใจที่พบเจอผู้คนมากมายที่มีความหลากหลายขนาดนี้

สถานการณ์โรคระบาดโควิด-19 ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงเย็นวันธรรมดา ถ้าอยากเจอกันก็ต้องซื้อเครื่องดื่มแบบเทคอเวย์แล้วไปเดินเล่นในสวนสาธารณะ

แล้ววันหนึ่ง...

มีการแนะนำว่าถึงแม้จะไม่ใช่คนที่ฉันตามหา แต่ฝ่ายชายที่รับผิดชอบขอร้องให้ฉันหาเวลาเจอเขาสักครั้ง

อ่อนโยน ใจดี และมีนิสัยดี

ผู้จัดการที่รับผิดชอบเสริมว่า 'เป็นคนหน้าตาดี สไตล์หนุ่มหล่อ ดูดีมาก ใจดีด้วย และถ้าแต่งงานแล้วก็จะเป็นสามีที่ดีกับภรรยาและลูกๆ แน่นอน' เขาแนะนำให้ลองเจอกันดูสักครั้ง ฉันเลยตอบตกลง

ฉันเลยตอบตกลง

ไปถึงสถานที่นัดพบพร้อมกัน พอทักทายกันแล้ว...

อ้าว... หัวหน้าทีมนี่นา เขาบอกว่าเป็นหนุ่มหล่อหน้าตาดีนี่นา?

แบบนี้มันโกงเกินไปแล้ว

ไม่ใช่ไนซ์กายแถมท้องยังยื่นออกมาอีกต่างหาก แค่ลุงวัย 40 ที่ไม่ดูแลตัวเองทั่วไป

แต่ฉันก็ยังคิดว่า 'ภายนอกอาจจะไม่ใช่ทุกอย่าง' แล้วก็เข้าไปในคาเฟ่ด้วยกัน

ที่นี่มันอะไรกัน?

การนัดพบแบบบลายด์เดตในคาเฟ่สไตล์ห้องส่วนตัวที่มีม่านบัง มันดูไม่ค่อยดีเลย

แต่ตอนแรกๆ ก็มีการถามคำถามทั่วไปเกี่ยวกับ 'งานอดิเรก' หรือ 'ที่ทำงาน'

แต่ว่า...

“คุณสนใจเรื่องความเข้ากันทางเพศไหมครับ?”

“… อะไรนะ?”

ฉันสงสัยว่าตัวเองได้ยินผิดหรือเปล่าเลยถามกลับไปแบบสะท้อนอัตโนมัติ

“คือผมดูสารคดีหรืออะไรทำนองนั้น แล้วเห็นว่าหลังแต่งงานชีวิตคู่มันลดลง แล้วก็กลายเป็นคู่รักที่ไม่มีเซ็กซ์กัน (섹스리스)”

“อ่า... ครับ...”

“ผมว่าความเข้ากันทางเพศมันสำคัญอยู่นะครับ”

ไอ้บ้าเอ้ย นี่มันบ้าไปแล้วหรือเปล่าเนี่ย

ฉันเริ่มกังวลว่าคนอื่นจะได้ยิน เลยหันไปสนใจโต๊ะอื่นๆ ที่อยู่ด้านนอกม่าน

“เดี๋ยวนี้คนเขาเดตกันที่โมเทลเพราะโควิดนี่แหละ ฮ่าๆๆ”

โอ้ พระเจ้า ทำไมต้องส่งบททดสอบแบบนี้มาให้ฉันด้วย

“คบกับแฟนมาได้นานแค่ไหนแล้วครับ?”

“ส่วนใหญ่ทำอะไรกันบ้างครับ?”

“ผมเจอคนผ่านทางออนไลน์ หรือตามร้านเหล้าที่หาคู่บ้าง แต่จริงๆ แล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาเดตแบบถูกต้องตามแบบแผน ผมขอให้หาผู้หญิงที่ผอม ใจดี และบริสุทธิ์มาให้ แต่คุณเคยเจอคนอื่นมาเยอะแล้วใช่ไหม?”

“คุณชอบคาเฟ่ที่มีห้องปิดหรือชอบที่โล่งแจ้งกว่ากัน?”

นักสู้ปากกล้าที่ถูกผีบ้ากามเข้าสิง พูดจาหยาบคายไม่หยุด และ

ฉันก็ลังเลว่าจะลุกขึ้นไปล้างหน้าแล้วจากไปดีไหม ใช้ความอดทนอย่างเหลือเชื่อจนกระทั่ง

ฉันหนีออกมาจากที่นั่นได้ในที่สุด

ฉันคิดว่าถ้าไม่บอกเรื่องนี้ให้ชัดเจน เขาคงจะพูดจาหยาบคายกับผู้หญิงคนอื่นๆ อีกแน่

“หัวหน้าทีมครับ คอมเมนต์แบบนี้มันเหมือนหลอกลวงเลยนะ”

ทีมจัดหาคู่ตกใจกับข้อความร้องเรียนที่ยาวเหยียดของฉัน และ

โกรธจัดเลยเรียกผู้จัดการที่ขอให้แนะนำคนนั้นมาด่า แล้วก็ต่อว่า

“โทรศัพท์ ไลน์ และข้อความของผู้ชายคนนั้น บล็อกทั้งหมดตอนนี้เลย! ผู้จัดการที่รับผิดชอบบอกว่าไม่รู้ว่าเขาจะพูดแบบนั้น ขอโทษจริงๆ ครับ”

เพื่อนๆ ที่ได้ยินเรื่องนี้ก็ตะโกนใส่ฉัน

“เฮ้ย! รีบไปล้างหูซะ! สมัยก่อนพระเจ้าจงเจิ้ง (영조) ก็ล้างหูทุกครั้งที่ได้ยินเรื่องไม่ดี”