<ยินดีต้อนรับสู่บริษัทข้อมูลการแต่งงาน> การแต่งงานที่แท้จริงเป็นไปได้หรือไม่? [2]

ไอดอลในฝันของคุณเป็นอย่างไร

เมื่อชายหญิงได้พบกัน คำถามที่มักจะถามกันบ่อยที่สุดคือ ‘ไอดอลในฝัน’ ใช่ไหมล่ะ?

ฉันรู้สึกว่าคำถามนี้ยากเหลือเกิน

เพราะไอดอลในฝันของฉันเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ในตอนแรก ฉันคิดว่าอยากได้คนที่สูงกว่าฉันและดูเป็นระเบียบเรียบร้อย

ฉันได้พบกับคนที่สูงและดูเป็นระเบียบเรียบร้อย

ประมาณครั้งที่ 3 ที่เราไปดูหนังด้วยกัน ก่อนหนังจะเริ่มฉาย มีโฆษณาของสายการบินชื่อดังฉายอยู่

เขามองจออย่างเงียบๆ แล้วพึมพำเบาๆ

“ฉันคงไม่มีวันได้นั่งชั้นธุรกิจแบบนั้นหรอก จนกว่าจะตาย”

ฉันตกใจจนต้องสงสัยหูตัวเอง

ปกติแล้วไม่ใช่ควรจะคิดว่า ‘อยากลองนั่งดูสักครั้ง’ หรือ ‘สักวันต้องได้นั่งบ้างล่ะ’ กันหรือไง?

ฉันพยายามไม่ใส่ใจ แต่ก็ไม่นานเกินไปหรอกที่จะรู้ว่าเขาเป็นคนคิดลบ

“ฉันไม่มีทางซื้อของแบบนั้นได้หรอก”

“ฉันคงได้ทำแบบนั้นชาติหน้า”

พอได้ยินแบบนี้แล้วก็อดคิดไม่ได้

ฉันเป็นคนไวต่ออารมณ์ของคนรอบข้าง พออยู่ใกล้คนที่คิดลบ ฉันก็จะรู้สึกหดหู่ไปด้วย และเมื่ออยู่ใกล้คนที่มองโลกในแง่ดี ฉันก็จะมีความสุขไปด้วย ฉันรู้เรื่องนี้ดี

ฉันปฏิเสธคำขอคบหาของเขา และแก้ไขไอดอลในฝันของฉันใหม่

อยากได้คนที่สูง ดูเป็นระเบียบเรียบร้อย และมองโลกในแง่ดี

ช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงหรือเปล่า... ฉันได้รับการแนะนำให้รู้จักกับผู้ชายที่ทำงานเกี่ยวกับการก่อสร้าง อายุมากกว่าฉันประมาณ 3-4 ปี

เขาไม่ได้หล่อมากนัก แต่ก็ดูธรรมดาๆ สูงพอสมควร ดูเป็นระเบียบเรียบร้อย และเวลาคุยกันก็ยิ้มเก่ง

เรามีช่วงเวลาที่ดีด้วยกัน และโชคดีที่เขาก็รู้สึกดีกับฉันเช่นกัน จึงขอเบอร์ติดต่อฉัน

ปัญหาเกิดขึ้นตอนที่เขาสวมเสื้อโค้ทเพื่อออกไป

ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่ามีสีเสื้อแบบนั้นอยู่ด้วย นั่นคือ เสื้อโค้ทสีมิ้นท์ทรงตัวยาว

เสื้อโค้ทสีมิ้นท์ทรงตัวยาวที่น่าตกใจและน่ากลัวนั้น ครอบงำความคิดของฉันตลอดทางกลับบ้าน

“เมื่อวานไปเดทมาเป็นยังไงบ้างคะ?”

“ก็โอเคนะคะ หน้าตาและนิสัยก็ธรรมดาๆ แต่ว่า...”

“อะไรคะ มีอะไรติดขัดเหรอ?”

“อืม... คือว่า เขาใส่เสื้อโค้ทสีมิ้นท์ทรงตัวยาวอ่ะค่ะ”

“เสื้อโค้ทสีมิ้นท์ทรงตัวยาว? ผู้ชายก็ใส่สีแบบนี้ด้วยเหรอ?”

“ไม่รู้สิคะ ฉันก็เพิ่งเคยเห็นครั้งแรก”

เพื่อนร่วมงานของฉันส่วนใหญ่คิดว่า ผู้ชายมักจะแต่งตัวไม่ค่อยเก่ง

ค่อยๆ ให้คำแนะนำและช่วยเขาเปลี่ยนแปลงได้ ดังนั้นจึงไม่ใช่ปัญหาอะไรเลย

แต่เขาก็ยังคงใส่เสื้อโค้ทสีมิ้นท์ทรงตัวยาวนั้นในครั้งที่สองและครั้งที่สามที่เราเจอกัน

นี่มันคือผู้ก่อการร้ายแฟชั่นอย่างที่เขาเล่าลือกันหรือเปล่าเนี่ย

ทุกคนบอกว่าฉันใส่ใจกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เกินไป และตำหนิฉันว่าฉันอ่อนไหวเกินไป ที่ลังเลว่าจะปฏิเสธเขาดีไหม

‘ไม่ลองก็ไม่รู้หรอกว่าจะได้อะไรบ้าง เสื้อผ้าแค่นี้มันจะสำคัญอะไรกัน’”

ฉันพยายามปลอบใจตัวเอง

การพบกันครั้งที่ 4

เขาออกมาพบฉันใกล้ๆ กับบริษัทที่ฉันทำงานพอดี และเพื่อนร่วมงานของฉันที่กำลังจะเลิกงานก็เห็นเหตุการณ์นั้นพอดี

“ฉันบอกแล้วว่าเธอเรื่องมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องเสื้อผ้า แต่พอเห็นของจริงแล้ว ฉันก็ตกใจเหมือนกัน”

“โอ้โห~ ไม่ว่ายังไงก็เถอะ มาเจอผู้หญิงที่ย่านเยออิดอ ที่ชอบด้วยใจ แต่แต่งตัวแบบนี้... มันเกินไปหน่อยนะ”

ฉันรู้สึกโล่งใจกับปฏิกิริยาของพวกเขา

ถูกต้อง ฉันไม่ได้ผิดปกติ

อยากได้คนที่สูง ดูเป็นระเบียบเรียบร้อย มองโลกในแง่ดี และแต่งตัวธรรมดาๆ

ยิ่งไปเดทมากเท่าไหร่ ไอดอลในฝันของฉันก็ยิ่งพัฒนาขึ้นเท่านั้น

บอกว่าไม่ชอบคนที่สูบบุหรี่ ก็เจอคนที่ดื่มเหล้าหนัก

บอกว่าอยากได้คนที่ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ก็เจอคนที่เอาแต่ทำงาน

อยากได้คนที่ชอบทำกิจกรรมยามว่าง ก็เจอคนที่เป็นพวก ‘ยึดปัจจุบัน’ (โยโล)

บอกว่าไม่หิว ไม่ต้องทานข้าวก็ได้ แล้วเขาก็บอกว่า “ผมกังวลว่าคุณจะชวนผมไปทานพาสต้า ผมไม่ชอบพวกนั้นเลย” แล้วก็หายไป

ส่งข้อความมาบ่อยเกินไป หรือส่งข้อความ “อรุณสวัสดิ์ สู้ๆ นะครับ” ทุกวัน หรืออะไรทำนองนั้น

คนเราทำไมถึงไม่มีจุดกึ่งกลางเลยนะ

“เฮ้ย สิ่งที่หายากที่สุดก็คือคนธรรมดาๆ นี่แหละ ไม่รู้หรือไง?”

เพื่อนสนิทของฉันฟังฉันบ่นเรื่องเดทที่ล้มเหลวมาตลอด แล้วก็พูดขึ้นมาอย่างจริงจัง

“กำหนดมาตรฐานที่ถอยหลังไม่ได้นะ ถ้าบอกว่าอย่างนี้ไม่ดี อย่างนั้นไม่ชอบ มันก็ไม่มีที่สิ้นสุดหรอก”

สุดท้ายแล้ว เส้นแบ่งที่ฉันตั้งไว้คือ ‘คนที่สูงกว่าฉัน มองโลกในแง่ดี และคุยกันรู้เรื่อง’