คุณมีอุดมคติแบบไหน

ชายหญิงเมื่อพบกัน คำถามที่ถามกันบ่อยที่สุดคงจะเป็น “อุดมคติ” ใช่ไหม

ฉันรู้สึกว่าคำถามนี้ยากมาก

เพราะอุดมคติของฉันเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา ตอนแรกฉันคิดว่าคนที่สูงกว่าฉันและดูเรียบร้อยน่าจะดี

ฉันพบคนที่สูงและดูเรียบร้อย

ไปดูหนังด้วยกันเป็นครั้งที่สาม ก่อนหนังเริ่มฉายโฆษณาของสายการบินชื่อดังก็ออกฉาย

เขามองจอเงียบๆ แล้วพึมพัมเบาๆ

“ผมคงไม่มีวันได้นั่งชั้นหนึ่งแบบนั้นหรอก”

ฉันรู้สึกตกใจ

ปกติแล้วไม่ใช่เหรอที่จะคิดแบบ “ได้นั่งก็ดี” หรือ “สักวันต้องได้นั่ง”

ฉันก็คิดแบบนั้น แต่ไม่นานฉันก็รู้ว่าเขาเป็นคนคิดลบทุกเรื่อง

“ผมไม่มีทางซื้อของแบบนั้นหรอก”

“ผมคงทำได้แค่ชาติหน้า”

พอติดหูแล้วก็รู้สึกกังวลไปหมด

ฉันรู้ว่าตัวเองอ่อนไหวต่ออารมณ์ของคนรอบข้าง ถ้าอยู่กับคนคิดลบก็จะหดหู่ไปด้วย แต่ถ้าอยู่กับคนคิดบวกก็จะรู้สึกดีไปด้วย

ฉันปฏิเสธคำสารภาพรักของเขาและแก้ไขอุดมคติใหม่

ฉันอยากได้คนที่สูง เรียบร้อย และคิดบวก

ช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง.. ได้รับการแนะนำให้ไปเดทกับคนทำงานในบริษัทก่อสร้างที่อายุมากกว่าฉันสามสี่ปี

เขาไม่ได้หล่อ แต่ก็ไม่ได้ขี้เหร่ สูงพอสมควร ดูเรียบร้อย และยิ้มบ่อยเวลาคุยกัน

เราสนุกสนานกันมาก และโชคดีที่เขาก็รู้สึกดีกับฉันด้วย เขาจึงขอเดทต่อ

ปัญหาเกิดขึ้นตอนที่เราลุกขึ้นเพื่อจะใส่เสื้อโค้ท

ฉันไม่เคยเห็นเสื้อผ้าสีแบบนั้นมาก่อน มันคือเสื้อโค้ทแบบคอเต่าสีเขียวมิ้นต์

เสื้อโค้ทสีเขียวมิ้นต์แบบคอเต่าที่ช็อกและน่ากลัวนั้นครอบงำความคิดฉันตลอดทางกลับบ้าน

“เดทเมื่อวานเป็นไงบ้างคะ”

“ก็ดีนะคะ หน้าตาและนิสัยก็ธรรมดา แต่ว่า...”

“ทำไมคะ มีอะไรติดขัดเหรอ”

“อืม... คือ เขาใส่เสื้อโค้ทสีเขียวมิ้นต์แบบคอเต่าอ่ะค่ะ”

“เสื้อโค้ทสีเขียวมิ้นต์แบบคอเต่า? ผู้ชายก็ใส่สีแบบนี้กันด้วยเหรอ”

“ไม่รู้ค่ะ ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน”

โดยทั่วไปแล้วเพื่อนร่วมงานในบริษัทของฉันตอบว่า ผู้ชายส่วนใหญ่แต่งตัวไม่ค่อยเป็น

ค่อยๆ ให้คำแนะนำไปเรื่อยๆ ก็เปลี่ยนแปลงได้ ไม่ต้องกังวลอะไรหรอก

แต่เขายังคงใส่เสื้อโค้ทสีเขียวมิ้นต์แบบคอเต่าเหมือนเดิมในครั้งที่สองและสาม

นี่มันเป็นนักก่อการร้ายด้านแฟชั่นอย่างที่เคยได้ยินมาจริงๆ เหรอ

ทุกคนบอกว่าฉันกังวลมากเกินไป และดุฉันว่า ฉันคิดมากเกินไป

'ไม่ลองก็ไม่รู้หรอก เอาแค่เสื้อผ้าไม่เป็นเรื่องใหญ่หรอก'

ฉันพยายามจะปลอบใจตัวเอง

การพบกันครั้งที่สี่

เขามารับฉันที่ใกล้ๆ บริษัทที่ฉันทำงานพอดี เพื่อนร่วมงานที่กำลังจะกลับบ้านก็เห็นเหตุการณ์นั้นพอดี

“ได้ยินว่าเธอเรื่องมากเรื่องเสื้อผ้า แต่ฉันเห็นแล้วตกใจเลยอ่ะ”

“โอ้โห~ ไม่น่าเชื่อเลย จะไปเดทกับผู้หญิงที่ย่านเยออイド แต่แต่งตัวแบบนั้น... มันเกินไปแล้วนะ”

ฉันรู้สึกโล่งใจกับปฏิกิริยาของพวกเธอ

ใช่แล้ว ฉันไม่ได้ผิดปกติ

ฉันอยากได้คนที่สูง เรียบร้อย คิดบวก และแต่งตัวธรรมดาๆ

ยิ่งเดทกันมากขึ้นเท่าไหร่ อุดมคติของฉันก็ยิ่งพัฒนาขึ้นเท่านั้น

ฉันบอกว่าฉันไม่ชอบคนที่สูบบุหรี่ แต่เขากลับดื่มหนักมาก

ฉันบอกว่าฉันอยากได้คนที่ไม่ดื่มไม่สูบ แต่กลับเจอคนที่เอาแต่ทำงาน

ฉันบอกว่าอยากได้คนที่ชอบทำกิจกรรมยามว่าง แต่กลับเจอคนแบบ "แค่ไปเที่ยวให้สนุก" ชีวิตแบบ YOLO

ฉันบอกว่าฉันไม่อยากกินข้าว เพราะยังไม่อิ่ม แต่เขากลับพูดว่า “ฉันกังวลว่าเธอจะชวนกินพาสต้า ฉันไม่ชอบกินพาสต้าเลย” แล้วก็หายไป

ส่งข้อความบ่อยมากบ้าง ส่งแค่ “อรุณสวัสดิ์ วันนี้สู้ๆ นะครับ” บ้าง

ทำไมคนถึงไม่มีระดับกลางเลยนะ

“เออ ยากที่สุดคือคนที่ปกติธรรมดาเนี่ยแหละ ไม่รู้รึไง”

เพื่อนสนิทของฉันได้ยินฉันบ่นเรื่องเดทที่ล้มเหลวอยู่เรื่อยๆ แล้วก็พูดอย่างจริงจัง

“ตั้งเกณฑ์ที่ยอมรับไม่ได้ขึ้นมา เธอไม่ชอบนู่นนี่นั้น เรื่อยไปแบบนี้ไม่มีวันจบหรอก”

สุดท้ายเกณฑ์ที่ฉันตั้งไว้คือ “คนที่สูงกว่าฉัน คิดบวก คุยกันรู้เรื่อง”