<Welkom bij huwelijksbemiddelingsbureau> Is een echt huwelijk mogelijk? [3]

De huwelijksuitnodigingen van mijn vrienden

Het aantal jaren dat ik single ben? Dat stapelt zich sneller op dan je denkt.

Ik werk hard, ga af en toe op een blind date, en als het mislukt, vul ik mijn tijd met allerlei hobby's.

Ik ga op dieet, verander mijn stijl. En als ik zo een of twee keer per jaar teleurgesteld word, is het opeens weer een kaarsje meer op mijn verjaardagstaart.

“Jongens, ik heb een datum!”

Het was de winter van december, voor het nieuwe jaar begon.

Zelfs van een vriendin van wie ik niet eens wist dat ze een relatie had, kreeg ik ineens te horen dat ze een trouwdag had vastgelegd.

Ik was zo geschokt dat ik vroeg of ze zwanger was.

Ze had na 100 dagen daten een aanzoek gekregen.

“Hé? Ik heb ook een uitnodiging gekregen.”

“Echt waar? Ik heb mijn datum ook voor volgend jaar vastgelegd.”

29 jaar oud. Alsof we een afspraak hadden gemaakt, trouwden mijn vriendinnen in een periode van enkele maanden.

Van de 8 zijn er nu nog maar 3 single, inclusief mij.

Ik zal wel rond mijn dertigste trouwen.

Het was een vage gedachte, maar ik twijfelde er geen moment aan.

De onzekerheid, de nervositeit, de druk dat ik achterbleef bij de rest.

Maar ik wilde niet dat iemand deze gevoelens zou opmerken.

‘Voor elk wat wils’, zeggen ze. Maar ik vond die uitspraak verschrikkelijk.

Is mijn partner wel in Amsterdam? Of misschien in het buitenland? Bestaat hij wel?

Als ik verliefde stelletjes op straat zag, vroeg ik me af waarom zij wel een partner hadden en ik niet, en werd ik er boos van.

Ik ben geen aanhanger van het single zijn. Ik heb geen verlangen om mijn leven op een fantastische manier alleen te leiden.

Ik wilde graag verliefd worden, een relatie hebben, trouwen en schattige kinderen krijgen.

Net als de mythe dat je afvalt als je naar de universiteit gaat, bleek de gedachte dat je vanzelf gaat trouwen als je ouder wordt, een leugen te zijn.

En dan ook nog eens de bruidsboeket niet kunnen vangen.

Die plek was voor een andere vriendin die daarna zou trouwen.

De oudere, alleenstaande vrouwen in mijn omgeving huilden bij elke borrel over hun eenzaamheid,

maar de volgende dag gingen ze gewoon weer door met hun dagelijkse leven. Ze deden net alsof er niets was gebeurd, en we deden allemaal net alsof we het niet doorhadden.

Mijn vriendinnen die gingen trouwen zeiden dat ik snel een leuke man zou vinden.

Die winteravond dat ik in één keer vier huwelijksuitnodigingen kreeg, heb ik heel hard gehuild.

Ik kan niet voor altijd in deze wanhoop blijven hangen. Wat is er mis met mij? Ik heb gewoon nog niet de juiste persoon ontmoet.

Ik durfde te beweren dat ik op een niveau zat waarop ik niemand tot last zou zijn als ik aan iemand voorgesteld zou worden.

Daarom heb ik het masker van onverschilligheid afgegooid en actief om voorstellen gevraagd.

Of ze misschien een leuke man voor mij kenden.

De reacties waren positief. Iedereen deed zijn best om me via de ene of andere weg aan iemand voor te stellen.