<Welkom bij huwelijksbemiddelingsbureau> Is echt trouwen mogelijk? [2]

Wat is je ideale partner?

Is ‘wat is je ideale partner?’ niet de vraag die mannen en vrouwen het meest aan elkaar stellen als ze elkaar net leren kennen?

Ik vond die vraag altijd heel lastig.

Mijn ideale partner veranderde steeds, in het begin vond ik het belangrijk dat iemand langer was dan ik en netjes gekleed ging.

Ik ontmoette een lange, nette man.

De derde keer dat we samen naar de film gingen, werd er voor aanvang van de film een reclame van een bekende luchtvaartmaatschappij getoond.

Terwijl hij stil naar het scherm keek, mompelde hij zachtjes.

“Ik zal nooit in mijn leven in zo’n first class kunnen vliegen.”

Ik kon mijn oren niet geloven.

Meestal denk je toch ‘dat zou ik wel eens willen’ of ‘ooit moet ik dat eens doen’?

Ik negeerde het, maar het duurde niet lang voordat ik merkte dat hij over alles negatief dacht.

“Dat kan ik echt nooit kopen.”

“Dat lijkt me iets voor mijn volgende leven.”

Als je dat eenmaal hoort, blijft het in je hoofd spoken.

Ik ben gevoelig voor emotionele besmetting, dus als iemand in mijn omgeving negatief is, word ik er ook somber van, en als iemand positief is, word ik daar ook blij van. Dat wist ik.

Ik weigerde zijn aanzoek om officieel samen te zijn en paste mijn ideale partner aan.

Ik vond het belangrijk dat iemand langer was dan ik, netjes gekleed ging en positief was.

Was het laat najaar? Ik kreeg een blind date aangeboden met een man die een paar jaar ouder was en in de bouw werkte.

Hij was niet knap, maar gewoon, lang, netjes en lachte veel als we met elkaar spraken.

We hadden een leuke tijd en hij leek ook interesse te hebben, want hij vroeg om een tweede date.

Het probleem deed zich voor toen hij zijn jas aantrok om naar buiten te gaan.

Ik had nog nooit een jas in die kleur gezien, het was een mintgroene jas met een opvallende knoopsluiting.

De schokkende mintgroene jas met opvallende knoopsluiting bleef de hele weg naar huis in mijn hoofd spoken.

“Hoe was je blind date gister?”

“Best aardig. Hij zag er goed uit en was ook sociaal. Maar…”

“Waarom, wat stoorde je?”

“Nou ja, hij droeg een mintgroene jas met opvallende knoopsluiting.”

“Een mintgroene jas met opvallende knoopsluiting? Dragen mannen wel zulke kleuren?”

“Geen idee, ik heb nog nooit zoiets gezien.”

De meeste collega’s vonden dat mannen vaak niet zo goed gekleed gaan,

en dat ze met wat tips en adviezen wel konden veranderen, dus dat was helemaal geen probleem.

Maar hij verscheen op de tweede en derde date met dezelfde mintgroene jas met opvallende knoopsluiting.

Was dit nou een modemisdrijf?

Iedereen vond dat ik te veel aandacht besteedde aan iets kleins en ze vonden me overgevoelig toen ik twijfelde of ik hem wel moest afwijzen.

'Wat je niet weet, maakt je niet ziek. Wat maakt het nou uit als hij een jas draagt die je niet mooi vindt?'

Ik probeerde mezelf te overtuigen.

De vierde date.

Hij kwam me ophalen bij mijn werk, en toevallig zagen mijn collega’s het gebeuren.

“Ik had al gehoord dat je nogal kritisch was over zijn kledingstijl, maar ik was toch verbaasd toen ik hem zag.”

“Ongelofelijk! Hij komt een meisje in de zakenwijk ophalen en gaat dan zo gekleed… echt te gek voor woorden!”

Ik was opgelucht.

Klopt, ik was niet gek.

Ik vond het belangrijk dat iemand langer was dan ik, netjes gekleed ging, positief was en normale kleding droeg.

Mijn ideale partner werd met elke blind date die ik had steeds beter gedefinieerd.

Ik zei dat ik geen rokers wilde, toen kwam er een man die alleen maar dronk.

Ik zei dat ik iemand wilde die niet rookte en niet dronk, toen kwam er een man die alleen maar werkte.

Ik zei dat ik iemand wilde die hobby’s had, toen kwam er een ‘yolo’ (YOLO) type.

Toen ik zei dat ik geen honger had en dat een hapje eten niet nodig was, zei een man: “Ik maakte me al zorgen dat je pasta zou willen. Dat vind ik namelijk echt niks.” en verdween.

Het waren ofwel mannen die constant berichten stuurden, ofwel mannen die elke dag een berichtje stuurden als ‘goedemorgen, vandaag ook je best doen’.

Hoe kan iemand nou zo extreem zijn?

“Hé, het is het moeilijkst om een gewoon persoon te vinden. Wist je dat niet?”

Mijn beste vriendin luisterde naar mijn mislukte blind dates en zei toen serieus:

“Stel duidelijke grenzen op. Als je steeds maar zegt dat je dit en dat niet wilt, kom je nergens.”

Zo ontstond mijn ultieme grens: 'langer dan ik, positief en iemand met wie ik goed kan praten'.