<Welkom bij huwelijksbemiddelingsbureau> Is een echt huwelijk mogelijk? [15]

Het slechte kent geen grenzen

Er wordt wel eens gezegd dat knap zijn een grens heeft, maar lelijkheid niet.

Als je er goed over nadenkt, geldt dat niet alleen voor uiterlijk, maar ook voor karakter en andere aspecten: het slechte kent geen grenzen.

Heb je in je leven wel eens gehoord: ‘Wat een geweldig mens!’?

Ik was niet de enige die in verwarring was door de man die zonder een woord verdween.

Voor de managers, die allemaal strikt volgens het systeem werken, was het een gevoelige kwestie.

Als je overweegt om een huwelijksbemiddelingsdienst te gebruiken, is er iets wat je moet onthouden.

Als je je niet aan de minimale beleefdheidsregels houdt, krijg je straf.

Het was een weekend, niet zo lang geleden.

Om een afspraak te maken met iemand die de teamleider van het matchingsteam sterk aanbevolen had, ging ik naar Gwanghwamun in Seoul.

Een vriendin zei dat ik mijn slechte stemming van me af moest schudden, dat het mooie weer was en dat ik een leuke ontmoeting moest hebben.

De afspraak was om 3 uur 's middags.

Ik kwam ongeveer 15 minuten te vroeg aan en ging in een café zitten.

Ik had een mooie jurk en hakken aangetrokken en mijn haar gestyled voor deze date, maar...

Het was grappig om te zien dat er veel vergelijkbare koppels aan de tafels naast ons zaten.

Je kon het al zien aan hun houding. Ah, ze ontmoeten elkaar voor het eerst. Wat een lentegevoel.

Maar deze man kwam te laat en gaf geen seintje. Eigenlijk had ik daar al op moeten letten!

Hij was lang en zag er goed uit, maar droeg een hoodie en een trainingsbroek toen hij aankwam.

Hij kwam te laat en ging haastig tegenover me zitten.

Op dat moment voelde ik me een beetje dom, want ik had me 's ochtends zo druk gemaakt met make-up en kleding.

Hij dronk zijn koffie en begon meteen met een vraaggesprek dat meer op een sollicitatiegesprek leek.

“Wanneer bent u lid geworden?”

“Heeft u al veel mensen ontmoet?”

“Bent u zelf lid geworden of heeft uw familie u aangemeld?"

Hij stelde precies de vragen die de manager had gezegd dat ik absoluut niet moest stellen.

Ik vond het onbeleefd, maar probeerde mijn best te doen om het niet te laten merken en antwoordde beleefd.

“Ik moet met mijn zusjes gaan eten, dus ik ga nu.”

Ik stond wat verward op en verliet het café.

“Ik ben met de auto gekomen en moet die kant op… tot ziens…”

Zo, zonder fatsoenlijk afscheid te nemen, verdween hij als de wind.

We hadden elkaar amper 50 minuten gezien.

Eigenlijk had ik hem al vanaf het begin niet zo leuk gevonden, ongeacht het leeftijdsverschil of wat dan ook. Het was meer dat de manager hem aanbeval, dus dacht ik: ‘Nou ja, ik ontmoet hem dan maar een keertje.’ Maar…

Was dit wel nodig? Heb ik me 's ochtends voor niets de moeite gedaan om mijn haar te stylen?

“Ach… we hebben elkaar ontmoet en weer uit elkaar gedaan.”

“Al uit elkaar?!?”

“Hij eet elk weekend met zijn zusjes en moet zich daarop voorbereiden.”

“Bah, ik vond hem al niet zo leuk.”

“Wow… moet ik wat gaan drinken?”

“Kom dan naar mijn huis. Mijn man brengt je terug, dan kunnen we samen wat drinken.”

Ik probeerde mijn woede te beheersen, alsof ik midden op het plein in Gwanghwamun een klap had gekregen, maar ik kon het gewoon niet laten.

Om troost te zoeken bij een vriendin die ik maar een paar keer per kwartaal zie, nam ik de bus naar Suwon.

“Waarom lukt het mij nou nooit om iemand te ontmoeten?” 😭

De volgende ochtend brak er paniek uit bij beide teamleiders door mijn officiële klacht.

Zowel de adviseur als de matchingsteamleider waren geschokt door mijn verhaal over de ergste date ooit.

Ze probeerden me gerust te stellen en zich te verontschuldigen.

“Vergeet het maar. Het is beter dat u geen relatie met zo iemand hebt. Ik heb het met hem uitgemaakt.”

“Verlies uw zelfvertrouwen niet. Het zijn de mannen die raar zijn.”

Daarna koos de matchingsteamleider zorgvuldiger wie ze zou introduceren.

Toen ik wat was bijgekomen van de schok, werd me iemand anders aangeraden. Ze zei dat het echt een aardige man was, dus ik maakte zonder al te veel twijfel een afspraak.

Hij was klein en gezet, een heel ander type dan ik gewend was.

“Ik vind mijn postuur een nadeel, maar als dat wordt gecompenseerd door andere dingen, dan vind ik het prima om een relatie te hebben.

Anders moet ik het maar accepteren.”

Hij compenseerde zijn fysieke tekortkomingen met andere dingen.

Hij straalde zelfvertrouwen uit en was van nature beleefd, dus...

Ik begreep waarom zijn feedback zo positief was.

Hij vertelde zonder ophouden over zijn liefdesleven uit het verleden. Ik dacht: ‘Wat is dit nou?’ Maar hij maakte het vanaf het begin allemaal duidelijk.

‘Als je het dan toch niet zo leuk vindt, dan is dat maar zo.’

Hij vroeg of ik hem drie keer wilde zien, tenzij ik hem echt vreselijk vond.

Het was best agressief, want hij wilde die drie dates binnen twee weken afronden.

Het was een nieuw type man voor mij, dus ik vond alles heel bijzonder.

Hij wist veel, over veel verschillende onderwerpen, en hij praatte veel.

30% over zijn leven, 60% over hoe het zou gaan als we een relatie zouden hebben,

en 10% over hoe hij over het huwelijk dacht. Het leek er zeker op dat het in een positieve richting ging.

“Ik heb nog nooit iemand zo openlijk over zijn sterke punten horen praten.”

“Heeft hij een hoog zelfvertrouwen? Misschien wil hij je graag overtuigen.”

Mijn vriendin vond het ook een interessant type en was nieuwsgierig naar hem.

“Als we een relatie krijgen, breng ik je met de auto naar huis en vraag ik je om een vergoeding. Maar ik neem geen geld of cadeaus aan. Bijvoorbeeld een kusje?”

Hij was niet onbeleefd, maar hij was wel heel open en eerlijk.

Hij zei eerst iets en keek dan even naar mijn reactie. Daardoor dacht ik dat hij geen slechte bedoelingen had, maar...

Ik voelde me een beetje ongemakkelijk, alsof ik op een dunne lijn balanceerde. Zou ik hem wel vertrouwen?

Of hij naar anderen luistert, zal blijken als we een tijdje samen zijn.

Na een zeer actief offensief van zijn kant, besloot ik dat het de moeite waard zou zijn om een relatie met hem aan te gaan.

En tijdens onze tweede date, of was het de derde?

Na het werk gingen we naar een beroemd café, maakten wat foto's en aten en dronken koffie terwijl we met elkaar praatten.

Toen kinderen lawaai begonnen te maken, raakten we vanzelf aan het praten over kinderen.

“Ik wil absoluut veel kinderen.”

“Hoeveel kinderen wil je dan?”

“Zoveel als we kunnen krijgen. Ik wil zo veel mogelijk kinderen.”

“Tegenwoordig is het best moeilijk om meer dan twee kinderen te krijgen, toch?”

“Daarover wil ik echt niet onderhandelen.”

“Ik vind dat echtparen dat soort dingen samen moeten beslissen.”

“Ik kan prima voor alle kinderen zorgen. Ik laat mijn vrouw er niet alleen voor staan.”

“Het gaat me niet om dat, maar het kan best lastig zijn om veel kinderen te krijgen, gezien de omstandigheden.”

“Doelt u op geld?”

“Los daarvan, ik ben zelf eind dertig en we worden niet jonger. Het kan zijn dat ik niet meer in staat ben om kinderen te krijgen.”

“Ja, dat kan kloppen. Dat is waar. Oké.

Maar ik wil geen anticonceptie gebruiken en gewoon zoveel kinderen krijgen als we krijgen.”

“Kinderen krijgen vrouwen.”

Ik merkte dat ik mijn gezicht niet meer kon beheersen.

Ik denk dat het geen toeval was dat ik plotseling een vaderlijke uitstraling rook.

Hij merkte mijn veranderde stemming op en zijn gezicht werd strak.

“Nou ja, ik vind dat we dat soort dingen samen moeten beslissen.

Maar als u net als zo even zegt dat u ‘absoluut niet wilt onderhandelen’, dan wordt het moeilijk om een gesprek te voeren, toch?”

“Ik bedoel niet dat ik niet wil praten, maar als u zo moeilijk doet, kan ik er ook niks aan doen.”

Ik kon mijn oren niet geloven.

Wow, ik heb die uitdrukking ‘moeilijk doen’ niet meer gehoord sinds ik klein was.

En dan ook nog eens aan het begin van een relatie!

Oei, misschien ga ik hem wel een klap geven?

Ik ben niet iemand die vloekt.

Ik vind het gewoon niet leuk om te vloeken en probeer een aardig mens te zijn.

Dit nare gevoel in mijn nek gaf me een waarschuwing: rood alarm.

Als ik hem langer zie, eindigt het op een van deze twee manieren: we gaan vreselijk ruziemaken en maken het uit of ik krijg er een maagzweer van.

Ik vertelde mijn zorgen aan de adviseur.

Na aandachtig geluisterd te hebben, zei ze dat ze een onheilspellende vaderlijke trek in hem zag.

Ze adviseerde me om het zo snel mogelijk uit te maken als ik er geen goed gevoel bij kreeg.

Na een paar dagen nadenken belde ik hem op en vertelde hem over mijn gevoelens en zorgen.

Ik zei dat ik dacht dat we niet bij elkaar pasten en dat het beter was om de relatie te beëindigen.

Hij leek het wel te verwachten en luisterde rustig naar me. Maar toen zei hij:

“Ik heb eerlijk gezegd twee andere vrouwen afgewezen om voor jou te kiezen en als je me dan zo afwijst, vind ik dat niet leuk.”

“Denk je dat je een betere man kan vinden? Dat lukt nooit hoor! Je zult er zeker spijt van krijgen.”

Hij bleef tot het einde dreigen met een zelfverzekerde toon. Hij had echt een geweldig zelfvertrouwen.

“Ik heb geen spijt van mijn beslissing en ik heb nog nooit spijt gehad van een eerdere beslissing. En dat zal ook in de toekomst niet gebeuren.

Het was fijn om je te leren kennen en ik hoop dat je een leuke man vindt.”