Corona

Op 20 januari 2020 werd de eerste coronabesmetting in Korea geregistreerd.

Op dat moment leek het nog een ver-van-mijn-bed-show, en ik dacht: Seoul zal vast wel veilig zijn. Ik hield het nieuws in de gaten.

De derde persoon die ik tijdens die periode ontmoette was een belastingadviseur, vijf jaar ouder dan ik.

In tegenstelling tot mijn wens bleken het steeds mannen met een professioneel beroep te zijn, en geen gewone kantoormensen, maar...

voor het eerst gaven we elkaar een positieve feedback.

Ik was vol verwachting en we bleven contact houden. We ontmoetten elkaar vier keer, maar het probleem was dat de tussenpozen erg lang waren.

De belastingadviseur zat midden in het drukste seizoen, en corona verspreidde zich als een lopend vuurtje.

Ik was ook druk met het beantwoorden van alle corona-gerelateerde vragen op het werk, dus ik vond het wel te doen.

Om de situatie nog erger te maken volgden al onze ontmoetingen hetzelfde patroon: eten, koffie, eten, koffie.

En via sms vertelde ik hem over mijn alledaagse beslommeringen.

Ik deed mijn best om attent te zijn, en gaf hem zelfs een klein chocolaatje voor Valentijnsdag. Ik deed alles wat ik kon.

Maar hij deed niets terug. Hij hield mijn hand niet vast en na tweeënhalve maand was er niets veranderd.

Corona veranderde alles in snel tempo.

We moesten een mondkapje dragen in de openbare ruimte, en ik gebruikte desinfecterende handgel vaker dan handcrème.

Concert- en bloemententoonstellingen werden geannuleerd.

Naarmate de tijd verstreek, kwam elk gesprek terug op hetzelfde: "We kunnen door corona niets doen".

Ik begon me af te vragen of hij me alleen maar als eetkameraad zag.

Hij zei dingen als: "Ik vind je leuk, dus ik ga met je uit" of "Mijn moeder weet dat we elkaar zien", maar...

hij twijfelde en gaf me valse hoop.

De matchmaker was niet blij met zijn treuzelende houding en raadde me aan om het snel af te kappen.

Uiteindelijk vroeg ik hem op een dag in april, zonder omhaal:

"Wat zijn wij eigenlijk?"

Hij leek totaal verrast door mijn vraag. Ik had hem niet 100 uur hoeven ontmoeten om die vraag te stellen.

Ik was niet bang om hem te snel te benaderen omdat ik hem ontzettend leuk vond, maar...

hij twijfelde wel, en het was waar dat hij op verschillende vlakken terughoudend was.

Hij had niet verwacht dat het hem zo'n stress zou bezorgen en verontschuldigde zich dat hij me deze vraag moest laten stellen.

Ja, wie blijft nou 100 dagen 'samen' zonder dat het verder komt?

"We hebben elkaar via een datingdienst ontmoet, en het is niet een zakelijke relatie, noch zijn we op een officiële manier aan elkaar voorgesteld.

Na bijna 100 dagen is het toch wel een beetje raar dat het zo lang duurt?"

Toen ik vroeg waarom hij zo twijfelde, zei hij dat hij er nog over na moest denken en dat hij me later zou laten weten.

Ik had er al rekening mee gehouden dat ik geen antwoord zou krijgen, maar tijdens ons gesprek raakte ik steeds meer gefrustreerd.

Het eindresultaat?

Ik heb sindsdien niets meer van hem gehoord.

Moet ik de schuld aan corona geven, of aan de man die er vandoor ging toen het hem niet beviel?