<Welkom bij huwelijksbemiddelingsbureau> Is echt trouwen mogelijk? [13]

Corona

Op 20 januari 2020 werd de eerste coronabesmetting in Korea vastgesteld.

Toen dacht ik nog dat het iets was dat mij niet aan ging en dat Seoul wel veilig zou zijn, terwijl ik de nieuwsberichten volgde.

De persoon met wie ik voor de derde keer afsprak was een 5 jaar oudere belastingadviseur.

In tegenstelling tot mijn wens werd ik steeds gekoppeld aan mannen met een specifiek beroep, in plaats van gewone kantoorbedienden,

maar voor het eerst gaven we elkaar beiden een positieve feedback.

Ik had er goede hoop op en we bleven contact houden en ontmoetten elkaar 4 keer, maar het probleem was dat de tussenpozen te lang waren.

De belastingadviseur zat in de drukste periode van het jaar en corona verspreidde zich oncontroleerbaar,

en ook ik had het druk met het afhandelen van corona-gerelateerde werkzaamheden op kantoor, dus ik vond het te begrijpen.

Maar helaas, telkens als we elkaar zagen, volgden we hetzelfde patroon: eten, koffie drinken, eten, koffie drinken.

Via sms vertelden we elkaar over onze dagelijkse bezigheden.

Toch had ik voor Valentijnsdag een klein cadeautje chocola gegeven en probeerde ik zoveel mogelijk lieve dingen te zeggen...

maar hij deed in die tweeënhalve maanden helemaal niets terug, zonder mijn hand vast te pakken.

Corona veranderde alles in rap tempo.

We moesten overal een mondkapje dragen en gebruikten handalcohol vaker dan handcrème.

Concerten werden geannuleerd en ook de bloemenfestivals gingen niet door.

Naarmate de tijd verstreek, kwam elk gesprek met hem neer op: 'Door corona kunnen we niets doen'.

Toen begon ik me af te vragen of hij me niet gewoon als etensmaatje zag.

Hij aarzelde steeds, door bijvoorbeeld te zeggen: 'Ik vind je ook leuk, daarom ontmoet ik je' of 'Mijn moeder weet dat we elkaar zien?'

Hij hield me in onzekerheid en gaf me valse hoop.

De teamleider van de matchmaking vond dat hij te lang de tijd liet duren en adviseerde me om het snel af te kappen.

Uiteindelijk, halverwege april, vroeg ik hem rechtstreeks:

‘Wat is onze relatie eigenlijk?’

Hij schrok van mijn onverwachte vraag. Ik had het niet na 100 dates gevraagd, maar nu.

Het was niet zo dat ik bang was om te snel te flirten, en

hij zei dat hij twijfelde, omdat hij een aardig persoon was, maar dat hij zelf ook aarzelde,

en dat hij niet had verwacht dat ik me zo gestrest zou voelen en dat hij het spijt had dat hij me dat had aangedaan.

Jongens, wie flirt er 100 dagen lang?

‘We hebben elkaar niet zakelijk ontmoet en we hebben een gevoel voor elkaar gekregen en ontmoeten elkaar, maar we zijn ook officieel aan elkaar voorgesteld en ontmoeten elkaar,

is het niet een beetje vreemd om bijna 100 dagen lang zo te doen?’

Toen ik hem vroeg waarom hij zo aarzelde, zei hij dat het moeilijk voor hem was om het nu te zeggen en dat hij erover na zou denken en het me zou laten weten.

Ik had al verwacht dat ik geen antwoord zou krijgen, maar ik werd er boos van tijdens ons gesprek.

Het resultaat?

Na die dag verbrak hij het contact.

Ik weet niet of ik corona of een man die wegloopt als het moeilijk wordt de schuld moet geven.