Die persoon is best prima, toch?

Eigenlijk ben ik vaker afgewezen.

Ik word verrassend vaak afgewezen omdat ik te lang ben.

"Zit je niet op hoge hakken, zus?"

"Nee, dit draag ik."

"Doe maar, zo'n lelijke hobbit hoef ik niet."

Een vriendin troostte me toen ik met 3 cm lage schoenen was afgewezen.

Ik ben ook al afgewezen omdat ik me niet goed kleed, of omdat mensen me te aardig vinden en er geen 'klik' is.

Ik was altijd gekwetst, maar ik heb het als leermoment gebruikt en mezelf van binnen en buiten verbeterd.

Een vriend van een vriendin. Een vriendin van een kennis. Een zwager van de broer van een tante. Een vriend van de man van een vriendin.

Ik heb mijn hele netwerk erbij gehaald voor blind dates, maar ik ben nu al 32.

Sinds mijn eerste 'gouden tijd' toen ik overladen werd met aandacht, is het opvallend stil geworden.

Tot nu toe heb ik het mijn familie niet laten merken, uit een soort trots.

Maar nu ik erover nadenk, voelt het oneerlijk.

"Mam, de ouders van mijn vriendinnen zeggen altijd dat ik die man moet ontmoeten, en die. Jullie zijn zo onverschillig tegen me."

Het is goed dat jullie me laten gaan, ik moet daar dankbaar voor zijn.

Maar toch, zouden jullie misschien stiekem wat rond kunnen vragen? Het maakt me verdrietig.

"Die man die voor je vader werkt, die is zo betrouwbaar en goed. Hij heeft een fijne zoon die ongeveer even oud is als jij. Misschien wil je hem eens ontmoeten?"

Na zo lange tijd was het een verrassing en ik was meteen klaar voor de strijd.

En toen we elkaar ontmoetten, klikte het. Hij was qua uiterlijk, karakter en hobby's gewoon normaal.

Het was precies wat ik altijd had gezocht: een gewone man.

Vrouwen boven de 30 hebben het moeilijk om iemand te vinden, zei ik.

Mannen boven de 30 hebben het net zo moeilijk, zei hij en begon meteen met flirten.

De zon begon minder te branden en de temperatuur werd aangenamer. We stopten met 'samen' en werden officieel een stel.

Maar ik...

Ik voelde helemaal niets.

Komt het door mijn leeftijd? Wat is er zo leuk aan daten op deze leeftijd?

Misschien zijn mijn liefdeshormonen opgedroogd door lange tijd single te zijn.

Maar toch...

Het moet toch leuk zijn om samen te zijn met iemand die je leuk vindt?

Ik keek naar hem terwijl hij lachte om iets wat ik had gezegd.

"Wat ben je gelukkig", dacht ik.

Op dat moment realiseerde ik me dat er iets niet klopte.

"Die persoon is best prima." Dat zeiden al mijn vriendinnen en familieleden.

Hij is gewoon een aardige jongen, dus probeer het eens met hem. Stop met zoeken naar fouten en focus op de goede eigenschappen.

"Je bent zo snel 35!"

Mam schreeuwde dat ik met zo'n fijne man moest gaan, anders zou ik nooit iemand vinden.

Ik herhaalde als een mantra: "Het klopt, deze man is perfect. Ik moet met hem gaan."

Ik voelde me steeds slechter. In het begin dacht ik dat het een maagkwaal was.

Ik had geen eetlust, mijn eten bleef in mijn maag liggen, en in drie weken tijd verloor ik meer dan 3 kg.

Ik werd zwakker en mijn handen begonnen te trillen.

Ik kreeg medicijnen, maar ik werd niet beter. Ik kreeg een paniekaanval. Ik had vast een ernstige ziekte. Jongeren krijgen tegenwoordig vaak maagkanker.

Ik nam verlof en ging naar een groot ziekenhuis voor een endoscopie.

"Alles is schoon. Je hebt meestal wat ontsteking, maar daar is niets van te zien.

"Maar waarom voelt ze zich dan zo slecht?"

"Nou, ik weet het echt niet... Misschien is het psychische stress."

Ik lag op de operatietafel en hoorde de dokter en mijn moeder praten.

Psychische stress.

Dat was de schok.

Ik was verbaasd dat je zo ziek kon worden van stress.

"Is je zusje verliefd, of wil ze trouwen?"

Mijn zwager belde me om te vragen wat er aan de hand was.

"Volgens mij wil je zusje verliefd worden, maar ze probeert per se een huwelijkskandidaat te vinden, en dat werkt niet."

"…"

"Wil je hem wel echt zien, of heb je zin om samen te zijn en van hem te houden?"

"Nee."

"Dan doe je het fout. Je moet iemand willen zien, en je moet blij worden van diegene."

"Ik ben geen impulsief persoon, ik kan niet zomaar verliefd worden."

"Je moet je eigen gevoelens volgen, niet die van hem."

"Iedereen heeft zijn eigen manier om van iemand te houden, toch?"

"Je kunt iemand wel proberen te leuk te vinden, maar het lijkt er niet op dat je dat doet.

Ik hoop dat je niet zo hard werkt."

Het voelde alsof ik een klap in mijn gezicht had gekregen.

Ik had altijd gedacht: "Die man is best prima, dus ik moet van hem proberen te houden."

Maar omdat ik hem niet leuk vond, werd ik ziek van de stress dat ik iemand niet leuk vond die eigenlijk 'goed genoeg' was.

Ik moest een beslissing nemen.

Zaterdagmiddag, in een koffiehuis bij de ingang van het winkelcentrum in Gangnam.

Ik keek hem recht aan en vertelde hem de waarheid. Hij hield mijn hand vast.

"Kan ik het niet beter doen? Het maakt me niet uit hoeveel tijd het kost."

Zijn hand trilde en hij probeerde mijn handrug te strelen om het te verbergen.

"Het spijt me, ik denk dat het nooit zal veranderen."

"Echt... is er echt geen kans?"

"Ik heb geen fouten gemaakt en ik heb niets verkeerd gedaan. Zie het niet als een mislukking.

Het is gewoon... niet zo."

"Ik had het niet eerder moeten zeggen."

"Het spijt me."

"Het is oké. Bedankt dat je eerlijk bent."

"Ik ga nu, bedankt voor alles."

We hadden een afscheid zonder drama. Op de terugweg in de metro luisterde ik naar een liedje.

Een liedje dat iedereen beschouwt als het droevigste lied ter wereld.

"Ik hou niet van jou" van Urban Zakapa.